Non sei se a infancia é a patria do home, como afirmou, non sei onde, Rilke, o poeta; penso que si, que é unha patria en que o corpo que nos vai crecendo á humanidade, nos expulsa; unha patria da que se nos invita á emigrar ou ao exilio e nese traslado vai a casa, o propio corpo portátil, coas pegadas xeográficas da paisaxe da infancia, a patria que deixamos e que nos conforma.
As pegadas xeográficas que, ás veces, fican para sempre son as feridas. Todas podemos sinalar mancadelas en diferentes partes do corpo; mágoas nas pernas, nos xeonllos ou nos cóbados, que poden tapar outras primeiras; mancaduras para as que temos un relato que lembramos, case sempre, por iso deixaron marca. Algunha alarmante que ficou preto do ollo, na sen, ese lugar onde aprendiamos era moi perigoso levar un mal golpe e por iso había que andar con coidado cando se xogaba á pincha. De pequena cheguei soñar coa historia da morte terríbel daquel neno, fillo da Señora Esmeralda, que chocou xogando ao marro con outro rapaz e morreu do golpe na cabeza, supoño que nas tempas, unha historia que estaba viva entre as dores da parroquia e que formaba parte do libro non escrito do que iamos aprendendo.
Aprendiamos mentres xogabamos, entre iguais, fóra da casa, na rúa ou nos camiños; andabamos, corriamos e creciamos ao ar. Era entre a rapazada e coa rapazada onde creciamos nunha verdadeira aprendizaxe cooperativa, practicábase a diplomacia sen que se soubese da existencia da palabra, negociábase e chegábase a un acordo, finalizábanse múltiples e importantes operacións de préstamos e intercambios de trompos, de fermosas bólas de cristal, de vestidos para as mariquitas, aquelas monecas de papel; negociábase con tbo, con cromos de todo tipo; herdabamos das nenas e nenos maiores as súas historias, venturas e desventuras que ían transformando o libro non escrito, con máis exemplos do que che podía pasar se facías esta ou aquela cousa, herdabamos os seus chistes, os seus ditos, algúns que viñan de moi vello: "Por onde pasa o tren? Pola vía! Cálate animal, que eu xa o sabía! Cálate animal, que non sabías tal! Cálate abesouro, que xa te estouro...".
E así podíase seguir nunha cadea que semellaba non ter fin, mentres medrabas nesa patria da infancia, e sabías que era mellor teres sete buracos na cabeza, que o cu coma unha cesta, porque xa os tiñas, e aprendías coa rapazada da túa quinta, formabas alianzas, levabas desgustos e tiñas que lidar e defender o teu. De repente tiñan sentido as palabras novas: amiga ou traidora.
Cando chegabas á casa moitas veces che dicían que eras unha cebola, a caer polos camiños, viñas cunha ferida nova no xeonllo que se lavaba ben, que non se tapaba para que curase ao ar. Diso se trataba de curarse e de medrar ao ar, entre iguais, con cortes, chagas, lastras, mancadelas, de ir sandando todas as feridas, saber que algunhas ían botar pus, aínda que xa tivesen costra. Daquelas feridas pouco queda, daquela aprendizaxe de resolver problemas na patria da infancia, desolada paisaxe hoxe, xa nada. Secuestrada a infancia, sen ar, dramático é o seu traslado nese corpo-casa portátil, con feridas sen sangue que non se ven, mais que haberá que sandar.
