Opinión

Carta aberta a Filipe VI de España

Visitou a miña cidade vestido de militar e por iso me molesto en escribirlle. Visitou a cidade que quero, a das miñas antepasadas, o lugar en que pago os meus impostos, onde durante dezaoito anos fun profesora de lingua e literatura galega e onde me gusta vivir. Se como cidadá é difícil xustificar unha monarquia no século XXI, como profesora e nai é imposíbel. Como se pode soster que unha persoa por nacer nunha determinada familia e no seu caso, por ser home, sexa rei? Como soster que naza co privilexio de ser monarca e co dereito de ter subditas? Fronte a nacer coas necesidades cubertas, o artigo 25 da Declaración Universal dos Dereitos Humanos, está moi lonxe de se cumprir. Vestido de militar visitou a Comandancia Naval e navegou polo Miño no buque máis antigo de vixilancia interior da Armada, o Cabo Fradera, nome unido á palabra lealdade.

Falta o recoñecemento aos militares, carabineiros e membros do destacamento e dotación do Cabo Fradera que, por seren leais á constitución republicana lexítima, foron fusilados o 16 de setembro de 1936. Estes son os seus nomes: Marcelino Rodríguez Blanco, Luís Rey Díaz, Eduardo Gallart Ruíz, Laureano Dónis Martínez,  Agustín Pérez Rodríguez, Juan Mayoral Hernández, José Fernández Novoa, Benito Tabajón Muñiz,  Enrique Ros Samatier, Eulogio Moreno Luna, Andrés Coscollano Fose, Emilio Osuna Molinés, Francisco Arenal Martín e Antonio Medina Salmerón. Postos “en capilla” e executados ás seis da tarde na Alameda de Tui. Sabermos os seus nomes é necesario, non figuran nos libros de texto, chégannos pola lealdade das persoas que os transmiten, que comunican a historia negada, neste caso, Alberto Estévez Piña.

A Alameda é lugar de terror, mais tamén de memoria restaurada cun monumento levantado por subscrición popular polas persoas amantes da liberdade do Baixo Miño, obra de Silverio Rivas. Non foi visitado polo rei, tampouco podían acceder a el as persoas que desexaban poñerlle flores, fechado o paso. Desde o lugar onde o monarca se encontraba podía distinguir a figura do Aloia, onde se botaron ao monte obreiros agricultores cando xa tiñan todo perdido, non había armas contra o exército dos golpistas. Preto está Sobredo, cun monumento erguido en tempos de entusismo, na honra de quen loitou polo dereito á terra, e dinamitado en 1936. Preto a Volta da Moura cun día sinalado, 26 de xullo de 1936, a batalla que tantas persoas da cidade e da contorna levamos dentro.

A súa visita coincide cunha sentencia que lle devolve ao estado o Pazo de Meirás, ese lugar que tamén visitou, no primeiro acto en que o ditador Francisco Franco recoñeceu o principe. O neno Filipe sorri e dálle a man ao xeneralísimo de todos os exércitos pola graza de deus, que deixou todo ben atado. Daquela o iate do aínda príncipe chamábase Azor. Non lle oímos ningunha declaración sobre o pazo e sobre a importancia desta sentencia. No outro lado do río, na ribeira republicana, puido ler: Galiza non ten rei. Tivo reis e raíñas e non as estudamos na escola. Unha muller sentenciou que a súa visita non lle vai pagar o ERTE que ten o seu fillo sen cobrar, neste tempo a visita de propaganda monárquica, tamén foi provocación.

Comentarios