Vexo a chuvia desde a fiestra e non hai un mes que descubrín as fiestras na miña casa. Antes non sabía nada da veciñanza, non o digo polas oito horas de cada tarde, as fiestras da miña vivenda non dan á rúa principal. Elas ofrécenme os pequenos xardíns da parte de atrás das casas, o seu lado sen pintar, o patio dun colexio sen a rapazada uniformada, en definitiva: a alegría do silencio humano, a tristeza do silencio humano. Si, alguén aplaudiu ás oito da tarde, algunha vez, mais desde as fiestras xa ninguén quere quebrar ese silencio próximo. Sería como interromper unha ópera silente, en que descoñecemos a hora da abertura, neste espectáculo continúo, nós poñemos os inicios e os finais, hoxe o meu comezou coas pingueiras da chuvia nos tellados. Ópera onde os recitativos se suceden, alguén tende a roupa, alguén anda uns metros, alguén baila; hai un diálogo no xesto que de lonxe saúda, lanza un riso ou te descobre. Non hai coros, chegan da rúa principal ás oito da tarde, como unha brisa leve. A emoción é máis grande cando a parella de anciáns senta no seu xardín e aproveita cada raiola de sol e eu penso na súa fortuna por estaren aí. A aria mellor interpretada é a da señora maior, en bata de flanela, cor da camelia do seu xardín, sae ao balcón e fai estiramentos, cada día os seus brazos seméllanme máis grandes, onte pola noite quixo abrazar unha lúa enorme de abril que sabía nalgunha parte. Contra as dez da mañá unha veciña protagoniza unha romanza cando sacode as alfombras desde a fiestra, tamén nos días de chuvia, é a hora en que máis cantan os paxaros. Co sol hai un merlo solista que namora e penso que aínda non sentín falar o cuco. Pola outra fiestra catro fermosos felinos estombállanse nos tellados, cospen felices a súa independencia a eses humanos que os desexaban botar da rúa; pola noite ás gachadas alguén lles tira comida; á alba, miañan polo esplendor da vida e habitarían felices nalgún poema de Pilar Pallarés. Un fermoso sabugueiro é o decorado perfecto para as tardes en que unha nena chora, ri e dixo hai dous días: xa non estou enfadada, mamá. As miñas fiestras ofrécenme a cara oculta, a febleza da felicidade e reivindican o dereito á tristeza. A tristeza de quen ve morrer diariamente, de quen desexa morrer; a da adolescencia presa, da infancia sen bamban, a das familias sen maiores; a de mariñeiros sen mar, a de mariscadoras sen area; a do teatro, a do cine fechados, a banda sen música e as aulas sen clase; a tristeza de quen perde a voz, de a quen lla roubaron, de quen nunca a tivo. A tristeza tan digna de quen loita contra o virus, de quen o mata con lixivia, con xabón e o tira ao lixo, de quen nos coida tanto por eliminar as nosas pegadas, de quen limpou toda a vida, de quen arrisca a vida para limpar. Sinto tristeza da gaivota que paira na miña paisaxe, representa sen sabelo, a quen foi contra a sanidade pública, a quen non protexe a quen limpa. Penso en Ana, a limpadora, gravada desde outra fiestra, baila soa e a súa aria percorre o mundo, quero esixir que a súa vida non corra perigo, desexo que a queiran moito cando volva a casa. A gaivota leva o recado: esiximos protección para quen nos coida e mata o becho limpando.
