Comezo co amor infinito da Tía Argentina de Mariví Villaverde, a mestra presa por cumprir co mandado da súa ética e se preocupar de que as súas alumnas tivesen un gardapó axeitado e elixir para esa prenda unha tea da cor do amorodo que muda en blasfemia, pecado, rebelión cando a levan presa por comunista, pola cor da froita. Canto amor lapidado coas mortes, cos castigos de mestres e mestras como Hipólito Gallego Camarero, que así se chamaba o compañeiro de Josefa García Segret. De aí nos veñen eses referentes que fronte á desmemoria e a falta de recoñecemento, moitas tratamos de alimentar, pola liberdade, igualdade e fraternidade que ensinaron e herdamos por lazos comunicantes, elos, na cadea, como Antonio Valverde Mayo no colexio de Torneiros, aquel Colexio Mixto Comarcal do Porriño, que hoxe celebramos co nome de Antonio Palacios, ou polo profesorado que nos abriu fiestras e camiños no Instituto do Porriño, alí no Pino Manso. Ensino público que nos agasalla co saber, que debe poñer ao noso dispor as ferramentas de aprendizaxe por dereito, por cidadanía. Ensino que nos aprendeu a elixir, a ter criterio, a ser críticas, a defender o que é xusto, lexítimo. Por iso moitas e tamén a miña amiga Puri, quixemos ser profesoras, coa seguridade de que foi a educación quen nos permitiu elixir, quen nos salvou daquilo que a sociedade agardaba para unha nena. Por iso desde que a Covid-19 mudou as nosas vidas, illounos nas casas, mantívonos horas e horas diante dun ordenador, moitas dixemos nun momento determinado: xa non quero ser profe. Non o dixemos cando atendiamos o alumnado con temas relacionados coa materia ou non; cando engadiamos correccións, suxestións, comentarios, aos traballos, aos incontábeis correos; cando dun día para outro, a educación se volveu individual e tiñamos fronte a nós, na aula telemática, adolescentes sen voz. Quixemos seguir sendo profes cando soubemos que eramos o muro de contención, das lamentacións de moita violencia e agresividade. Si, quixemos seguir sendo profes con amor, sabedoras de que os fogares, ás veces cárceres, nalgúns casos se converteron en campos de concentración. Aumentou o maltrato xuvenil e infantil na pandemia, faltaba a escola. Indignounos o tratamento recibido pola Consellaría de Educación, que non nos preguntou nada, nunca, que nos escribiu unha carta sen obxectivos, sen amor; que mandaba sen criterios aparentes, cando cadraba, directrices contraditorias. Pasamos de poñer notas “orientativas” na segunda avaliación a que esa nota fixese media e contase, para a última avaliación. Todo por non dar un aprobado xeral, mais obrigarnos a aprobar xeralmente. A nosa empregadora converteu o ensino en gardaría e tiroulle todo o valor á adquisición de cultura; levou ao máximo a frase: o cliente sempre ten razón e tiroulles todo o valor ás traballadoras, lapidounos, rematou co amor, condenounos a traballos forzados de burocracia absurda. Entón foi cando dixemos, xa non queremos ser profes. E fronte a todo, sen que case ninguén o soubese, con amor infinito, nós, lapidadas, non queridas, maltratadas, seguiamos loitando contra todo para que o alumnado non quedase atrás.
