A persoa privada de liberdade risca os días no almanaque, debuxa o tempo que pasa no xogo que finaliza na casa da saída. Un día menos para rematar coa cadea do curso onde se suman demasiados días sen máis, pendentes de rematar o libro. "Obsoleto" é unha palabra con moito sentido para dedicarlle ao sistema de ensino, con moitos días deses de que canto antes acaben mellor, como os do servizo militar obrigatorio. Estamos moi lonxe da praza da cidadanía, da ágora.
As flores dos sabugueiros din que o lugar onde está o edificio da biblioteca Ágora é un oasis. Entrar nese espazo enorme onde a madeira nos abraza, é crer que existe outro mundo posíbel. A biblioteca está fechada ao público e os libros sós, colocados nos seus andeis, dormen e gardan os secretos das últimas mans que os abriron, nos seus lugares acompañando uns aos outros, lombo con lombo, transmiten as historias desas últimas mans. Falan entre eles. Todos suman tantas soidades, os uns e os outros, que é máis evidente a súa soidade sen público. Sen as criaturas menores de seis anos, sen máis maiores, sen a mocidade, sen as nais e pais de familia nas súas horas felices, sen ese barrio que entra feliz falando tantas linguas, abrindo libros en tantas linguas... Eles, os libros, oíndo como todos os nenos e nenas do CEIP Raquel Camacho brincan en trinta e tres nacionalidades diferentes. Que fermosa é a luz que se proxecta na soidade deses libros, que linda será na ollada de quen suma páxinas de palabras. Están para nos lembrar outros días os libros doutras viaxes fronte á aventura de ler. Fóra as margaridas ventureiras son un pano feliz e o no xinkgo as follas locen moi verdes. A biblioteca é o centro do oasis e na súa paisaxe hai moito máis.
De volta a casa entendo a imaxe da montaña máxica, a biblioteca podería ser un lugar para sandar da enfermidade de andar con présa. A biblioteca é o lugar que o sistema de ensino "obsoleto" castiga, o lugar que separa da cidadanía que crece con libros marcados e coa présa de dar cabo deses libros do curso. As tarefas e un ensino obsoleto afasta á infancia e a mocidade dun ensino de ver e oír, de compartir nunha biblioteca, da natureza e das exposicións. Ver, oir, museos, biblioteca e natureza están pensados para esa outra terceira idade, cando xa non se conten os días. As criaturas e a mocidade o ensino obrigatorio non lles dá tempo para ler nin para ser vida nos museos.
Despois da visita á biblioteca Ágora na Coruña, no centro do oasis, o espazo dos versos de Pilar Pallarés, roubo un anaco da Montaña Máxica de Thomas Mann. (Na biblioteca) o tempo non era da o tempo medido polos reloxos das estacións, coas agullas que se moven a golpes de cinco en cinco minutos (como nas aulas), era como o tempo dos pequenos reloxos, co movemento invisíbel das súas agullas pequenas, como o movemento invisíbel da herba (da rapazada nas aulas) que ningún ollo ve crecer aínda que o faga sempre... Teño claro algo evidente, a humanidade non lembra a vida no ventre materno, nin o acto de nacemento; quen deseña as leis de educación, esqueceu, ademais, a criatura que foi e, sobre todo, o, a adolescente que foi. Polas présas, quen fai leis de educación non quere lembrar.
