Opinión

Beatriz Pin, unha muller a contracorrente (e II)

"Sempre tiven curiosidade polos nomes que lles poñían: Lucera, Pacheca, Teixa, Pinta, Rubia, Gallarda… Eses eran os nomes que eu lembro das vacas de antes, na casa dos avós, pero as de agora, seguro que terían outros nomes e para dar nomeado a máis de trinta facía falla un bo esforzo por parte do dono. Mesmo axudei a buscar unha que se lles botara fóra do prado, unha tarde. Por máis que buscabamos non aparecía. Ata que ao seu amo se lle ocorreu chamala polo nome. Entón, a vaca apareceu vindo cara a nós.

Dende a fiestra da miña casa, puiden ver, un día, como paría unha no medio do prado onde estaban. A súa cría non daba atopado o ubre da nai. E as vacas que estaban máis perto, brindáronse a axudar. Nada conseguiron, por máis que o intentaron, dando proba da camaradería que existe entre os animais, ás veces máis que nas persoas. De pouco serviu porque logo apareceron os donos co tractor, para levar a acabada de nacer sen ter probado o leite da súa nai. A min non me gustou nunca esa idea de quitarlle as crías ás nais. Pero o mercantilismo non vai á par co humanitarismo. E ante todo está a explotación do animal para ben dos granxeiros. Eles saberán. Non ocorre o mesmo coas vacas de carne. Esas si que poden ter as crías con elas logo de parir. Dá gusto velas xuntas no prado e que poidan mamar cando queiran. Como coñecen as súas nais!

Agora, os camiños xa non están enxurrados, nin haberá malos cheiros arredor, nin moscas! Pero quedará un baldeiro cada vez máis notable nun rural despoboado, nun rural sen xente e sen animais. Sinto que se foran, e os seus donos aínda o sentirán máis!".

É así como escribe no seu blog, daquilo que ten cerca, nun sentido físico, tamén nun sentido espiritual; toma destes tempos tecnolóxicos o positivo, que lle permite dar a coñecer a súa obra, e conserva as esencias da sociedade analóxica: como a pausa ou a resistencia nos valores do humanismo, manténdose a contracorrente das tendencias que intenta impor unha sociedade tan consumista.

Pensando en que o seu traballo non se perdera decidiu recoller a súa actividade como blogueira nun libro, que titulou Lerias de Bea. Prologado por Xesús Trashorras, benquerido amigo, quen o describe como "un fermoso encontro coa natureza. Nel imos vendo como van pasando as diferentes estacións do ano, como a paisaxe vai mudando: os días grises e chuviosos do inverno, a chegada da primavera, a época de botar e apañar a colleita, o tempo das castañas… e ao mesmo tempo da man da autora vamos asistindo ás diferentes celebracións anuais: Samaín, Nadal, Entroido, Semana Santa, festas e romarías do verán… e claro, como boa amante da natureza non poden faltar as andainas". Todo o pouso dunha vida intensa e viaxada  está nestas páxinas, pouso que lle deu unha mirada universal coa que valorar a cultura propia: "vivir na casa onde nacín e me criei e unha forma de continuarme". Lela é como respirar, porque texto e autora son unha mesma cousa, son silencio entre bidueiros, son acougo da tarde na aira, son, en lembranza de Luís Pimentel, sombra do aire na herba. Convida a vivir de xeito consciente, a enlentecer a vida, a manterse atentos e críticos, a valorar a nosa cultura e a estar sempre abertos ó mundo. A evocación de tantas viaxes, das lecturas cativadoras e das persoas coñecidas, enriquecen unha narrativa de fondo poético e son harmónico. Agradoume escribir unha recensión que figura na contraportada, tamén que me convidara a participar na súa presentación o 21 de agosto en Fonteo, xunto á fonte. Por certo, o libro xa está dispoñible. Un legado que lle agradecemos, unhas páxinas nas que buscar inspiración, forza, equilibrio e sosego; claves para escoller cara onde dirixir a vida sen deixarse arrastrar pola corrente. 

Ensinoume que a literatura responde á necesidade humana de comprender un mundo que en séculos nada cambiou, non na esencia do nacer e o do morrer, pero que en semanas pode mudar tanto que asimilalo implique estar constantemente alerta, para que a vida non nos sorprenda desprevidos, calados e neutrais, parafraseando a Lois Pereiro.

Comentarios