Tan inmenso é o control da información no chamado “mundo occidental”, que se fixo normal o peche “democrático” e a presión sobre os medios alternativos, para deste xeito pintar sen límite todo o que sucede de branco e negro. Por exemplo a prol da guerra seica “defensiva” que libra a Ucraína (+OTAN). En fin que non é doado nesta área do mundo achegarse á verdade. Aínda que o tempo e o esforzo de xornalistas e partidos políticos antiimperialistas irá gañando espazos para unha lectura critica en relación co que está acontecendo, porque a globalización neoliberal está esgotada, e o pensamento único tamén e as mentiras e medias verdades son en moitos casos pura escenificación.
Ante todo coido que son necesarias catro premisas para realizar unha análise comprometida coas clases populares (como participantes e protagonistas).
-A primeira: por maior que sexa o interese porque gañe un bando non se pode facer a costa de sacrificar a verdade. Polo tanto non se trata só das mortes e destrución da guerra, que é sempre unha traxedia, senón ao servizo de que está cada parte e que expectativas para a humanidade abre ou pecha o resultado do conflito. Ou sexa, é esencial contextualizar os acontecementos tanto no espazo xeográfico como no tempo.
-A segunda. Tanto en Rusia como na Ucraína hai unha democracia formal (tamén en moitos países occidentais aínda que se permita un maior xogo á oposición antisistemica, sempre que non toque ou condicione o poder). Agora ben, hai diferenzas, na Ucraína está prohibido dende hai anos o Partido Comunista que tiña un gran peso (a agora dez partidos máis do Parlamento, entre eles o segundo en representación, acusados de colaborar con Moscova). Non é críbel, e a UE non di ren. En Rusia o Partido Comunista é a segunda bancada no Parlamento, iso non quere dicir que non exista manipulación nas eleccións, porén non é igual. Ademais, o estado euro-asiático é unha federación, cunha morea de etnias, linguas, que teñen un espazo social, cultural e político, esa diversidade é menor na Ucraína, mais non se acepta, un exemplo é o conflito con Crimea e a agresión ao Dombass. Polo tanto o papel destacado que xoga o fascismo na Ucraína non é casual.
-A terceira sería, que este non é un conflito máis, abonda con ver como se involucra directamente o imperialismo occidental, deixando a un lado súas diferenzas aceptando cegamente a hexemonía dos Estados Unidos. Esta actitude dan sentido á gravidade das sancións contra Rusia, por parte da UE, e as consecuencias para o conxunto da economía e as relacións en todos os ámbitos hoxe e no futuro inmediato. Hai un salto cualitativo, que amosan a debilidade do proxecto hexemónico. Daquela que, agás na participación directa de tropas da OTAN identificadas como tais, se estean a utilizar por parte desta estrutura militar, ou dos países que a integran, salvo algunha excepción, todos os medios armados posíbeis, así como as sancións económicas e a demonización, deixando como única saída a guerra ou a rendición.
-A cuarta. Este non é un conflito entre sistemas económicos e sociais alternativos, ou sexa entre o capitalismo e o socialismo, tampouco entre o imperialismo e un modelo que garanta plenamente a soberanía nacional e o dereito de autodeterminación de todos os povos. Nas potencias centrais de ambos bloques, e nunha morea de países que están a medio camiño entre ambos, hai moitas democracias formais, sistemas autoritarios e ditaduras. Esta diversidade tamén se reflicte ámbito da economía. Nalgúns países existe un papel importante do público, en poucos casos xestionado e planificado polo estado (como incidencia obxectiva de períodos de socialización) e na maioría das nacións o público, para alén do aparato administrativo, está ao servizo da empresa privada e en boa medida xestionada por esta. Agora ben, non se pode obviar que hoxe no económico o primeiro dos modelos ten un grao de crecemento moi superior ao segundo, está gañando a batalla.
Tamén é esencial, como xa se dixo, ter en consideración que o conflito da Ucraína ten historia. A máis próxima e que condiciona a invasión rusa é sen dúbida ningunha o golpe de estado do Maidan (na que seica os EEUU investiron 5 mil millóns de dólares), a represión violenta da oposición, os bombardeos e 13.000 civís mortos no Donbass, e o incumprimento dos acordos de Minsk. Até aquí son datos obxectivos. Segundo Rusia non lles quedou outro camiño porque a Ucraína ía iniciar un ataque inmediato para ocupar as repúblicas populares de Donetsk e Lugansk. A esta altura, hai moitos datos que o confirman, comenzando polas bases segredas de adestramento da OTAN no oeste do país (e os laboratorios bioloxicos?), e até case 100.000 homes do exército na fronteira co Dombass como parte dun ataque. Polo tanto: trátase dunha invasión ou dunha acción militar preventiva fronte ao cerco da OTAN e a pretensión de Kiev de esmagar as repúblicas populares?
