Confinarse tivo que significar necesariamente para ti un esforzo supremo. Xa non serían unhas horas ao día, con sorte poucas. Insultos, golpes, vidros que escachaban e ían parar á túa roupa, á comida, á alfombra ou incrustábanse no sofá no que el, cando viña de bo humor, se estomballaba fronte a tele a ver o fútbol a todo volume, acompañándose de varias latas de cervexa que logo deixaba espalladas polo chan para que fixesen compañía ás cascas de ducias de cacahuetes que engulía e desbotaba. Eses eran os días bos, os días en que te empeñabas a fondo en ter preparada a comida ao seu gusto para que non a fixese voar polos aires. Días bos. Días de non dicir nin mu, satisfacelo na cama e na cociña: o único xeito de non espertar a besta.
E aguantaches, miña pobre. Case un mes de confinamento esforzándote ao máximo para que ningunha palabra che doese, para que se escorresen os insultos xunto coa merda que el deixaba por todas partes e ti recollías rapidamente coma se alguén premese o botón da túa autodefensa.
Até que, querida (busquei con afán o teu nome polas redes e non atopei máis que xeneralidades: un barrio pobre de Valladolid, unha casa sen balcón, ese de aplaudir ás que nos curan, mais cunha desgraciada ventá...), xa non aturaches máis e talvez a túa cara produciu un aceno delator, algo que mobilizou a superbesta, e xusto ese 13 de abril decidiu non chimpar máis cousas pola casa e guindarte a ti pola fiestra do terceiro andar daquel departamento onde sempre se oían berros, discusións e golpes, mais ningún veciño considerou que fose algo que lle atanguese. Cousas da veciñanza.
