Opinión

Ser muller dá medo

Que dúbida cabe de que o mundo, hoxe, conforma un escenario triste, de retroceso, de perda de dereitos que nos foron arrebatados até desarmarnos. Até sentir que era tanto o que tiñamos que facer para regresar ao estadio anterior, que isto viría a ser unha misión imposíbel. Sei que soa fatal, que é unha mostra clara de pesimismo, mais eu penso que o primeiro paso cara a comezar de novo a loita é tomar conciencia da situación real na que nos atopamos. Esa situación é agora mesmo lamentábel. De vulnerabilidade total pola nosa parte, de impunidade sen custe pola parte das e dos que nos gobernan.

Convénceronnos coma grupo humano global de que só o noso sacrificio sen protesta (por inútil) nos sacará da crise que inventaron para inducirnos a facernos cargo dela. Un xogo macabro, evidentemente. Mais con resultados positivos: unha xogada mestra.

A aceptación resignada desa imposibilidade ou inutilidade de xestos contrapostos pola nosa banda pode, tristemente, trasladarse a todas as facetas da vida. A protesta social coma feito sociolóxico está hoxe, máis que durmida, agonizante. As nosas batallas de anos no campo dos dereitos humanos perderon o tren. As loitas polos dereitos das mulleres entraron nun clima de invisibilidade e rexeitamento cavernícola que non terían cabida ningunha hai anos.

As nosas batallas de anos no campo dos dereitos humanos perderon o tren

Insisto nisto mais que nada porque, malia ver un panorama desolador, me nego a aceptar que non haxa saída. 

A mañá na que escribo estas palabras outra muller, de corenta e un anos, en Granada, foi asasinada, que estraño, pola súa parella. Din a número 36; as nosas contas, por desgraza, triplican esa cifra que loita co recoñecemento de crimes de xénero que a lei non contempla. Unha soa sería dabondo, unha soa. Porque non hai absolutamente ren que xustifique segar a vida doutro ser humano; porque ter nacido muller non pode ser máis a causa da nosa morte.

A madrugada na que escribo estas liñas, á beira das seis da mañá, espertei sobresaltada por uns berros insoportábeis: os dunha muller que choraba  desesperadamente, os dun home que a ameazaba, insultaba aos alaridos, mallaba nela.

Non hai moito tempo pasou (ao parecer a miña rúa ten unha reincidencia violenta, ou seica serán todas?) o mesmo. Eu regresara de viaxe e intentaba repoñer forzas, mais o meu fráxil sono foi sensíbel aos berros desesperados doutra muller e dunha nena que corría tras dela. Non me deu tempo a abrir a fiestra, a chamar á policía, a reaccionar. A muller, nova, con fillas e fillos, romanesa, foi asasinada a machadazos diante, practicamente de todas e todos nós.

Á beira das seis da mañá, espertei sobresaltada por uns berros insoportábeis: os dunha muller que choraba  desesperadamente, os dun home que a ameazaba, insultaba aos alaridos, mallaba nela

Pois desta noite, agora que escribo, non coñezo o final. Non hai guión. Ás veces é inmediato, ás veces episodios como o que me quitou esta mañá o sono non rematan de vez. Continúan seica por anos. Mais o desenlace, calquera que sexa, é antinatural. Non se debe aceptar, e por alí vai a cousa.

Alertada pola anterior situación chimpei da cama co teléfono na man e o 112 marcado. Abrín as ventás e vin unha muller no chan e un home berrando e dándolle patadas. Púxenme a berrar coma unha tola mentres sen dubidalo chamaba á policía. Tardaron ben en vir. Eu intentaba dende a ventá poñer en movemento ao barrio. Vale, eran as seis da mañá dun domingo, pero canta xente se deita a esas horas? 

Nin unha soa luz se acendeu, nin unha soa ventá se abriu, nin unha soa voz máis ca miña berrando até quedar sen ela, os insultos do home, os lamentos da muller, foron ouvidos nesa rúa na que viven moitas, moitas persoas. 

Tardou a policía, dixen. Neses minutos podería ocorrer o peor. O tío fuxiu cando soubo que virían, a moza levantouse malamente. Pedinlle que quedara, que fixera a denuncia, eu vestiríame e baixaría, serviríalle de testemuña. Desapareceu antes de que con unha soa man eu puidera calzar os pantalóns.

A rúa continuaba a escuras, sen ruídos. Unha cidade fantasma, o centro de Lugo.

A saber que sucederá con esta historia, unha de tantas, un número, unha estatística que nin sequera é respectuosa ou fiel. Se cadra, oxalá, esta madrugada non haxa aquí unha menos. E despois?

A saber que sucederá con esta historia, unha de tantas, un número, unha estatística que nin sequera é respectuosa ou fiel

Alguén pode garantir o despois? Conseguir que a xente se implique, que se comprometa? Do mesmo xeito que eu, nun cuarto piso, oín a vexación, estou certa de que a oíron polo menos cen persoas. E logo?  Cal vén sendo o material invisíbel que nos tapa as bocas, as conciencias.

A rapaza quedaría con dúas cousas: a súa propia indefensión e a apatía, a xeral, a soidade na que se atopaba, non no medio do deserto, nunha rúa de edificios habitados do centro dunha cidade. Unha tola que berraba non lle daba a menor seguridade.

Non puiden volver durmir, sentinme inútil, desprotexida eu mesma nunha comunidade cega, xorda e muda.

Pensei, unha e outra vez, se non sería ben distinto se ao menos unha ducia de persoas reaccionara, se berráramos a coro, se chamáramos moitas, moitos, á policía.

O primeiro non ten razón de ser. Ninguén merece ser agredido pola súa condición. Mais o segundo, a falta de resposta, tampouco. Eu diría mesmo que menos. Eu diría que dá medo.

Comentarios