Opinión

O fío das palabras

Coidado coas palabras (dixo), teñen fío, cortaranche a lingua, coidado. Así empeza un poema de Alejandra Pizarnik, unha muller que coñecía o fío e o valor das palabras, ela usábaas coma estiletes ou coma plumas que agarimaban os sentidos. Esta lembranza ben ao fío, para seguirmos na liña, dos acontecementos que fan que tanta xentiña saque a pastar a lingua e non pare até a próxima acometida, prestando as súas cristalinas voces ás bandas sonoras que tapan escándalos diarios e maiúsculos. Así, ocorre que os que non abriron nin abren a boca fronte a cada atropelo, cada abuso, cada feminicidio, cada desafiuzamento, cada despido, cada encarceramento por facer uso da liberdade que non temos, cada labazada, do poder noxento que nos rexe, na cara de tantas persoas, fan unha comparsa de defensores das linguas que nin coñecen nin falan coa mínima corrección, xa sexa a nosa ou a castelá de Castela (malia aos colexios de pago onde sentaron os seus privilexiados e patriarcais cus), e logo estoupan do horror que lles provoca unha simple palabra. Portavozas, claro. Non vaia ser... Das e dos creadores de papichulo, cocreta e almóndiga, en colaboración cos difusores de feminazi, os nenos teñen pene e as nenas vaxina, presentamos agora: O fío dunha palabra. As palabras matan e as palabras agariman, as palabras convencen e as palabras enchen de ira. Mais as palabras, ademais da xente que as facemos nosas, medran nos laboratorios do poder, porque as palabras, sobre todo, son poderosas. Que pasa cando unha deputada, con total conciencia do que vai facer, lanza un mísil sabendo que a caverna e os que van de non pero si van saltar das súas poltronas e berrar en arameo. Xa pasara, xa sabiamos que unha muller marchou directa á cacharela por dicir membras, unha palabra perfectamente formada. Se o feminino de médico e médica o feminino de membro é membra. Morreu o conto. Porén, o conto non morreu, e non morre malia á simpleza da linguaxe dos gobernantes, a catividade do pensamento dos mass media, a escasa creatividade á hora de falar ou de escribir da sociedade en xeral. Non morre porque as palabras que os fan chimpar dos asentos son as pronunciadas polas mulleres. Oféndeos, alporízaos, descolócaos esa teimuda rebelión das escravas. Que é iso da linguaxe inclusiva, onde van parar con tanta esixencia, xa non hai quen as ature. Pola contra nós podémolas chamar feminazis, que é claramente unha palabra xeitosa e apropiada para un colectivo que comprende a metade máis grande da humanidade e que loita por dereitos elementais. Eles, que dispoñen dos nosos corpos, que mercan os nosos ventres, que regulan os nosos salarios, que deixan que nos maten con neglixencia abraiante, que permiten aos maltratadores apropiarse dos nosos fillos e fillas, que insisten en aprendérmolo todo porque as mulleres, que lle imos facer, nacemos parvas, eles, e moitas elas, escandalízanse por unha palabra. Non se escandalizan cando titulan: "Un novo crime pasional tivo lugar na India. Naraya Singh, un home de 38 anos, está detido por asasinar a súa muller” (artigo de La Vanguardia, 6 de febreiro de 2017). Ou: “A enxeñeira Ana Enjamio foi vítima dun crime machista, pasional e moi ben planificado” (artigo do Diario Atlántico, 9 de marzo de 2017). Ou estoutro: “Que estaba a pasar pola cabeza do soado atleta —o home máis veloz do mundo sen pernas— cando disparou catro balas a través da porta pechada do baño da súa casa, tres das cales acabaron coa vida de Reeva Steenkamp? Soubo perfectamente quen estaba detrás da porta, como pretenderá demostrar o fiscal? Foi un crime pasional? Ou é verdade a versión de Pistorius, que mantén que cría estar disparando a un intruso, que actuou convencido de que se estaba a protexer a si mesmo e á muller que amaba?” (artigo de El País, 3 de marzo de 2014). Non se pode crer, ollade as datas. Non quedaramos, aló polo plistoceno, en que crime pasional era un concepto inaceptábel? Máis nada: o que molesta é o fío de portavozas.
 

Comentarios