Ti antes preguntabas se aquela mercancía era o acordado: os gramos, a cor, a calidade do produto. “Isto” -dicía o comercial ensinando a mercancía- ”isto é material de primeira. Temos de todo, nacional e produto importado, nada de mesturas”. Rulaba a raíña branca da celulosa propia e de alén. Aquel libreiro de vello estaba orgulloso de comerciar coas palabras e ideas de Zola, algún Zweig, algo novo de Almudena Grandes, o último de Rivas ou Suso de Toro e o agardado best-seller dalgún aprendiz de Follet. Toda a variedade á altura dos máis enganchados á tinta nova de imprenta. “Nada de folletís, ho! Iso, nos suplementos do xornal”.
Debía ser o orgullo do contrabandista honrado.
Hoxe a escena, a colación dos últimos sucesos, debeu cambiar un chisco. Un nada.
Agora os encontros co amigo libreiro, camello de subversións, deben ser nunha praza.
Ti antes preguntabas se aquela mercancía era o acordado: os gramos, a cor, a calidade do produto. “Isto” -dicía o comercial ensinando a mercancía- ”isto é material de primeira"
![Publicidade 195255]()
Unha praza aberta, de estilo “cidade vella”, con pombas, turistas tomando café, colacao, nenos indo para o colexio e as baldosas das rúas molladas. Vemos sentado ao noso protagonista, leva abrigo gris, lapelas levantadas, fedora ladexado. Un Bogart vello recén teletransportado de Casablanca. Ten cara de ter algo moi importante esperando a ser consumido. Localiza a quen estaba agardando. Outro home entra na praza, comeza a clarexar o día. As pombas saen voando e abandonan a rúa. Este home que acaba de entrar mira aos lados, ten as mans nos petos e, se vostedes o prefiren, leva un cigarro pedurado do beizo inferior e as bafaradas de fume do tabaco mestúranse coas do frío e a humidade da mañá. Soan as campás dunha igrexa próxima. O noso home, o do fedora ladexado, sigue a que está de pé coa mirada, el está sentado nun banco, as mans metidas baixo o abrigo, lembremos que vai frío.
O home da flor no oxival senta ao seu carón.
-Telo?
-Teño.
-Cantos?
-Tres.
-Só tres?
-Non puiden coller máis.
-Vostede sabe cantos lles pedín?
-Non damos abasto. Dende que andan enriba está a ser un éxito.
-É un encargo para toda unha clase.
-Unha clase? Pero está vostede tolo? Non quererá que o secuestren tamén a vostede.
-Déixese de lerias, o material.
O home do fedora saca o produto de embaixo do abrigo gris. O home da flor no oxival comproba o peso, o olor, o tacto das follas.
-Ten a famosa páxina?
-A da sentenza? Si.
Cruzan miradas de complicidade, se o prefiren, tamén un chisco lascivo nos ollos, coma unha faísca burlona.
Unha trastenda, homes de gabán marrón e libros con ideas importadas do exilio dende Arxentina, México, Venezuela ou os EE.UU
A historia tería a súa graza se non fora un posible novo escenario real. Por imaxinar non se perde nada. Para casos reais, vexan o que pasaba cos “libros prohibidos” na Molist coruñesa. Unha trastenda, homes de gabán marrón e libros con ideas importadas do exilio dende Arxentina, México, Venezuela ou os EE.UU, tempos, os do franquismo, onde as ideas viaxaban en vapores máis aló das fronteiras e entraban caladas, ocultas en caixas, contrabando de rebelións silenciosas escritas entre liñas. Aquelas ideas viñan baixo o cuño da Editorial Citania, entre outras, e coleccións enteiras con debuxos de Seoane ou Díaz Pardo. Estilábase para elas o secuestro automático rubricado polo censor.
Un libro, Fariña, de Nacho Carretero, leva secuestrado xa uns días. Non sabemos como o están a tratar nos calabozos dos xulgados. O libro molestar, non debe molestar, seguramente permaneza silencioso na súa cela. Este material perigoso non precisa de cadeas, esposas ou cordas para ser retido, é como os seus irmáns escondidos en caixas no estómago dun vapor transatlántico: calado, silencioso e altamente rebelde. E agora que está secuestrado, aniña baixo máis brazos, atopa acubillo en máis ollos.
É o que ten o contrabando de libros, o morbo do prohibido, que é altamente aditivo. Cecais algún pasemos pola nosa libraría de referencia a intercambiar miradas cómplices.
