Criaturas

Hai poucos días, unha boa amiga díxome unha frase que moito me fixo reflexionar: “a literatura sempre nos salva”. Inevitablemente, venme á cabeza o que lle acontece ao personaxe principal da obra de Boris Vian La espuma de los días, cando os teitos da súa casa empezan a descender e as paredes a xuntarse, coa única finalidade de esmagalo, e penso que algo moi similar está a acontecerlle a esta sociedade. O goberno empéñase en ir reducindo os espazos da cultura, en ir achicando todos os seus habitáculos. Cada vez quedan menos redutos. Teño a sensación de que, de non poñerlle remedio, tamén nós acabaremos esmagadas.

"Escribo literatura infantil e xuvenil simplemente porque quero, porque me peta e porque me dá a gana". 

Hai unha pregunta que adoitan facerme con certa asiduidade en distintos lugares: por que escribes literatura infantil e xuvenil? Sendo sincera, teño un par de respostas que uso como comodíns, respostas elegantes pensadas para non incomodar a ninguén e que son máis ou menos convincentes. Pero o certo é que escribo literatura infantil e xuvenil simplemente porque quero, porque me peta e porque me dá a gana. Mais teño a sensación de que esa resposta non é suficiente e que as autoras e autores de LIX sempre temos que xustificarnos. Pero non porque nós queiramos, senón porque continuamente nolo esixen. Iso tamén é perigoso, porque chega un momento en que interiorizas ata tal punto ese exercicio constante de xustificación, que acabas facéndoo por inercia, sen que cho pidan. E aí é cando alguén, con toda a razón do mundo, pode dicirche: “excusatio non petita, accusatio manifesta”. Entón xa entramos no terreo da “probatio diabólica” ou proba imposible. Unha versión desta probatio diabólica sería o feito de que se confesas, es culpable, pero no caso de que non o fagas, tamén o es. Desculpen a divagación. O que en realidade sucede é que eu xa non quero ter que xustificarme máis. Non quero ter que explicar continuamente por que escribo LIX. 

Pertencemos a unha especie que escolleu a literatura como xeito de vida, unha raza que posúe no cerebro un mecanismo que un día se activa e entón te entregas por completo, sen concesións. Paga a pena toda esta entrega? Pois non o sei, terían que preguntarmo dentro duns anos. Agora mesmo vivo nunha inercia imparable que me empuxa a crear, nun ou noutro sentido, sen determe xamais e sen cuestionarme se estou facendo o que debo facer. E esa inercia foi a que me levou directa a Criaturas. Mais falar de Criaturas obriga falar en clave de “nós”, e non en clave de “eu”. Porque esa criatura que vai abrir os ollos o vindeiro sábado, no Culturgal, é un animal colectivo que aspira a medrar baixo a caloriña que todas as persoas que cremos na LIX sexamos quen de darlle. 

"Esa criatura que vai abrir os ollos o vindeiro sábado, no Culturgal, é un animal colectivo que aspira a medrar baixo a caloriña que todas as persoas que cremos na LIX sexamos quen de darlle". 

Despois de moitas semanas de decisións, traballo intenso e diferentes postas en común, está a piques de nacer o número cero da primeira revista dixital galega especializada en LIX. Se miro cara atrás e penso no principio de todo, cando Daniel Landesa e mais eu sentábamos nunha terraza do barrio vigués de Navia e lle dabamos voltas a un proxecto que tiña moito de ilusión e outro tanto de incerteza, sorpréndome de todo o traballo que se fixo nos últimos meses. Pero tamén da xenerosidade de todos aqueles que aceptaron implicarse nesta criatura, sen nin sequera cuestionarse se seríamos quen de poñela a camiñar.

Refírome ao Consello Editorial de Criaturas, integrado por persoas ás que nunca saberei como darlles as grazas por deixarse seducir por esta aventura, por entregarse con paixón e intensidade, como sempre é necesario nun nacemento deste tipo.

A miña maior fortuna é a de rodearme sempre de mulleres e homes íntegros e apaixonados. Mulleres e homes que levan a literatura e a lingua galega no ADN e que se atreven a sobrevoar o abismo e a inventar artefactos para que non nos esmaguen nin os teitos, nin as paredes.

Ledicia Costas