Opinión

Exilio dourado? Non, fuxida covarde

O 3 de agosto coñeciamos a “meditada decisión” do Rei Emérito de marchar de España para residir de xeito estable nun destino descoñecido. Nunha carta dirixida ao seu fillo, preñada de eufemismos e lugares comúns afirmaba que “co mesmo afán de servizo a España que inspirou ou meu reinado e diante da repercusión pública que están xerando certos acontecementos pasados da miña mi vida privada [sic], desexo manifestarte a miña máis absoluta dispoñibilidade para contribuír a facilitar o exercicio das túas funcións”. A seguir, ducias de editoriais e reportaxes analizaban a transcendencia deste suceso facendo fincapé nos importantes servizos que Xoán Carlos de Borbón prestaba a España e no seu “sacrificio” polo ben do país.

Sempre lles digo aos meus estudantes que, para unha historiadora, é un privilexio vivir nestes tempos apaixonantes: dous Pontífices vivos, dous reis, a morte de Fidel Castro, a irrupción do eixo Asia-Pacífico e o declive, lento pero inexorable, dos EEUU como superpotencia no escenario da xeopolítica mundial. Como cidadá, non podo sentir outra cousa distinta a vergoña e frustración. Esta tendencia a tratarnos como meniños que precisan o discurso feito papas para dixerilo mellor resulta noxenta.

Xoán Carlos de Borbón e Borbón (Roma, 1938), sempre tivo inclinación polas amizades perigosas. Aquel meniño apartadizo e torpe que só falaba italiano cando chegou a España en 1948 para ser educado baixo a supervisión de Francisco Franco, viviu experiencias que o marcaron. Segundo de catro irmáns, sempre tivo o desprezo do pai, que o consideraba pouco apto para portar a responsabilidade da dinastía. Esta mala relación intensificouse trala morte do seu irmán máis novo, Afonso (1941-1956), alcumado “senequita” polos seus talentos e que morreu de adolescente ao dispararse unha arma de fogo que ambos rapaces manexaban na súa casa de Estoril. Con estes vimbios, a min sempre me sorprendeu o gusto de Xoán Carlos polas armas e a caza, contrario a calquera lóxica logo dun trauma desa magnitude a idade tan temperá. Mais non foi o único que agromou na súa mocidade no ambiente opresivo ao que o someteu Franco. Desta época son tamén outros dous vicios: a ambición polos cartos e as mulleres.

A fortuna persoal do Rei Emérito é a día de hoxe incalculable. Manuel Prado e Colón de Carvajal e outros moitos, foron usados de testaferros durante as décadas de reinado nas que a blindaxe mediática impedía calquera intento de transparencia. A sospeitosa orixe desa fortuna xa foi revelada a comezos do presente século en libros moi recomendables do ex coronel Amadeo M. Inglés, que viu frustrado o seu ascenso no exército de Terra e foi finalmente expulsado, entre outros motivos, por pedir a profesionalización definitiva do exército e por suxerir que a morte de Afonso de Borbón non fora accidental. Mesmo chegou a pedir ao Fiscal Xeral do Estado do país veciño a apertura dunha investigación sobre o caso, pero a xustiza lusa nunca se pronunciou. Para quen coñecemos eses libros, apoiados en abundante documentación, nada do que agora ve a luz resulta novidoso. Na mesma liña se sitúa Un Rey golpe a golpe. Biografía no autorizada de Juan Carlos I, resultado da tese de doutoramento da investigadora galega Rebeca Quintáns. A elaboración do libro, que só a editorial Ardi Beltza se atreveu a publicar, foi unha odisea chea de atrancos, empezando polo seu pseudónimo obrigado da autora, Patricia Sverlo.

A fuxida do Rei Emérito, a quen os españois debemos seguir pagando luxos, criados e seguridade, en nada cambia a situación da Monarquía española. Segue a ser a mesma institución caduca e podre empeñada en subsistir a calquera prezo. Un artigo recente sinalaba que Xoán Carlos fixera recentemente a un amigo a seguinte confesión: “Os menores de 40 anos lembraranse de min só polo de Corinna, o elefante e o maletín”. Quizais porque, ao cabo, a cidadanía temos boa memoria e sabemos que o que lle sobrou en “campechanía”, faltoulle en honradez.

Comentarios