A depilación. O sostén. O olor da vaxina. O tabú da menstruación. O clítoris. Gosto de falar de cousas así. Porque tamén é facer feminismo sacar á palestra os temas que a diario condicionan, por ser mulleres, a relación que temos co noso corpo. Para moitas-os son temas superficiais, pequeneces burguesas. Se vivira en El Salvador tería outras preocupacións, dinme, non as feministas de El Salvador (pois tamén elas loitan contra a opresión ligada aos corpos), senón homes de esquerdas repletos de soberbia. Eles saben cales son os verdadeiros problemas das mulleres: os asasinatos, a ablación, as violacións. Cando falamos das nosas vivencias din que somos unhas exaxeradas sen xeito.
"A depilación. O sostén. O olor da vaxina. O tabú da menstruación. O clítoris. Gosto de falar de cousas así. Porque tamén é facer feminismo"
Mais non son eles -senón as feministas- quen loitan contra a violencia machista extrema. O obxectivo das feministas é defender todos os dereitos das mulleres, e nesa loita temos claro que todas as conculcacións de dereitos, grandes e pequenas (¿hai conculcacións pequenas?), están unidas, que a fonte de todas elas é a sociedade heteropatriarcal, capitalista e racista, e que non poderemos destruír dita sociedade se non poñemos de relevo todas as súas expresións e todas as súas consecuencias.
O dereito a abortar está sempre en entredito porque nesta sociedade non está claro que unicamente cada cal é dono e dono do seu corpo. A depilación parece un tema menor, mais entón, por que é tan raro ver na rúa unha muller coas pernas cubertas de pelo? Si é tan só unha decisión persoal, por que provoca reaccións virulentas -presións en casa, bromas na “cuadrilla”, ataques na rúa-? Porque expresa unha mensaxe política, o mesmo que se expresa cando se defende o dereito a abortar: “¡Á merda os mandatos da feminidade! O meu corpo é meu”.
Púxose de moda o concepto “micromachismo” de Luís Bonino, válido para identificar os malos tratos cotiás. No ámbito da parella a violencia non é só unha paliza ou un insulto, tamén o son os xestos de desprezo constantes, o control (mirar as mensaxes do teléfono, por exemplo), as puñaladas á autoestima: “Estás gorda”, “Ti que saberás?”, “Non serves para nada”. A violencia machista non é unha secuencia de agresións illadas, senón un complexo proceso de dominación.
“Estás gorda”, “Ti que saberás?”, “Non serves para nada”. A violencia machista non é unha secuencia de agresións illadas, senón un complexo proceso de dominación.
Pero quen mide que é micro e que é macro? As mulleres sabemos ben que hai moitas maneiras de violar a nosa vontade, e que cando un home nos obriga a someternos “suavemente”, moitas veces, dóenos máis que unha bofetada. E que as agresións “pequenas” que vivimos a diario con resignación (cando nos tocan o cu no metro, cando nos din obscenidades na rúa, cando nos discriminan no traballo...) amoréanse no noso interior, deixando unha marca que en absoluto é “micro”.
Se falamos de micromachismos, unha posíbel resposta son as microrrevolucións. Destruír un sistema patriarcal milenario é unha responsabilidade demasiado grande, mais está na miña man vivir tan libre coma min, muller, poda; romper pouco a pouco as normas da sociedade sexista (admitindo as miñas contradicións), e compartir con outras mulleres ese proceso de empoderamento. Tamén no caso dos homes podería ser ese o reflexo honesto dun compromiso en favor da igualdade, deixando de lado as actitudes “machirulas”, renunciando aos privilexios da masculinidade sen agardar ser aplaudido por iso. Noto que no feminismo cada vez somos máis quen situamos no centro, en lugar da militancia a ultranza, os coidados (cara nós mesmas e cara os e as demais), o humor e o pracer. Porque a mellor solución e a mellor vinganza contra o machismo é ser seres humanos libres e felices.
