Terminou a gran enquisa nacional das Primarias Abertas Simultáneas Obligatorias (PASO), que en rigor moi poucas forzas políticas aproveitaron, xa que a interna peronista dirimiuse en términos xerais e non mediante a posibilidade das PASO, salvo nalgúns distritos. Agora comeza a campaña electoral cara ao 27/10/13 e con vista na nova quenda presidencial do 2015. Un serio problema no debate político é que nin nas PASO, nin cara a outubro discútese o estrutural da orde capitalista en curso entre os principais contendentes, e si, só quen goberna o capitalismo local.
A esquerda na súa diversidade,discute o estrutural e contacta coa conflitividade social cotiá. Ese é o eixe do desafío actual para a construción política de alternativa anticapitalista, anticolonial, antiimperialista, contra o patriarcado, pola diversidade de xénero e o socialismo.
O sistema político do bipartidismo emerxente cara a 1983 está en tránsito nas súas dúas variantes, o peronismo e o radicalismo. Ambos seguen contabilizando a maior representación institucional. Os primeiros oscilan entre oficialistas e oposición. Os segundos apelan a alianzas con forzas políticas afíns que inclúen descontentos peronistas. A iso chámolle crise política na Arxentina. É unha referencia a un fenómeno que transcende porcentaxes electorais, o que explica a variabilidade dos guarismos dunha elección a outra. Niso vai a caída kirchnerista do 2009, a resurrección do 2011 e a baixa neste 2013; tanto como a visibilidade triunfal de De Narváez en 2009 e a súa baixa votación actual; como o sobe e baixa de Cobos na consideración pública e captación de votos, sexa como radical en 2003, aliado K en 2007 ou inimigo desde o 2008, e resucitado referente da UCR en 2013; ou o mesmo Da Sota compartindo o éxito de CFK en 2011 e anotándose disidente na disputa do 2013. Nos próximos dous meses veremos a iniciativa política de cada quen para acrecentar os seus bos resultados ou contrarrestar o perdido. Na iniciativa política está a disputa do consenso social electoral.
O estrutural non se discute
Nin o goberno nin a oposición que pode gobernar discuten a crecente sojización e as súas consecuencias na produción agropecuaria; nin a mega-minería, ou o fracking, e os impactos ambientais e sociais contra as poboacións en que se producen ou os territorios e os seus recursos naturais, salvo minorías ou referentes ao interior desas forzas. Non alcanza coas mensaxes críticas ao interior das forzas maioritarias, cando a acumulación central exércena as propostas hexemónicas. Tanto no kirchnerismo como en UNEN existen críticas ao modelo produtivo e de desenvolvemento, e con todo tributan ao modelo hexemónico que define a acumulación no seu interior. No PROL ou no PJ disidente, especialmente a Fronte Renovador de Massa, non se cuestiona o estrutural e central do modelo de acumulación capitalista en curso, é máis, pídese maior liberdade para actuar e atraer investimentos externos. A crítica ao interior da hexemonía capitalista queda subsumida no proxecto de dominación capitalista, mal que lles pese a quen imaxinan proxectos en disputa na chamada centro esquerda ou no oficialismo. Loable é a actitude daqueles convencidos críticos da orde capitalista que tributan aos modelos hexemónicos, pero os seus esforzos aprópiaos o sistema e restan á construción de alternativa.
A esquerda necesita alentar a movilización e organización para enfrontar a crise de alternativa e acumular poder popular.
A esquerda na súa diversidade, co 10% promedio, que inclúe distritos con disputa dun quinto do electorado ata participacións marxinais, discute o estrutural e contacta coa conflitividade social cotiá dun país con tradición na protesta e a organicidade popular. Ese é o eixe do desafío actual para a construción política de alternativa anticapitalista, anticolonial, antiimperialista, contra o patriarcado, pola diversidade de xénero e o socialismo. É o desafío no marco da crise política en curso no país, como parte dun proceso integral de crise política que involucra á alternativa desde fai máis de dúas décadas.
Pretendemos sustentar unha tese onde a maioría de votos apontoa unha discusión polo goberno do capitalismo e só unha minoría fragmentada intenta construír consciente e deliberadamente alternativa en contacto coa protesta. A crise na política mírase desde o sistema para recrear expectativa "desde a xente", abundante argumentación na linguaxe de Massa, Carrió ou Macri; ou coa argumentación oficial do modelo inclusivo resultante dunha masiva “política social” de carácter compensatorio. A esquerda necesita alentar a movilización e organización para enfrontar a crise de alternativa e acumular poder popular. A conflitividade está asociada a dinámicas da conxuntura entre as que destacan a carestía da vida e as dificultades para reproducir a vida cotiá dos de abaixo, pero tamén crece entre os pobos fumigados, os que resisten o fracking ou a mega-minería, entre outros asuntos centrais. O problema é a dificultade para construír alternativa política, contendera da enerxía emancipadora das loitas.
Construír alternativa política para a emancipación
O movemento popular en loita necesita articular unha proposta política, que se ensaia en diversos ámbitos e non sempre cos mesmos ritmos, especialmente no ámbito institucional electoral. Entre os traballadores constrúese a CTA e ensáianse dinámicas de protesta e alianzas para visibilizar as demandas dos traballadores. Algo similar ocorre na experiencia de organizacións de base de contido clasista protagonizada por unha militancia xuvenil. Non sempre se camiña conxuntamente e é un problema a resolver. Algo similar ocorre na militancia estudantil e xuvenil, onde non sempre se coincide na aposta institucional, ata si débese participar ou non nas eleccións. A esquerda política de antiga tradición transita experiencias unitarias e/ou de illamento, con novas camadas organizadas que intentan as súas primeiras experiencias.
Toda a riqueza do movemento popular e as súas experiencias partidarias ou frentistas necesitan pensar potenciais articulacións na construción de alternativa política.
Toda a riqueza do movemento popular e as súas experiencias partidarias ou frentistas necesitan pensar potenciais articulacións na construción de alternativa política. Varios destacamentos sociais e políticos protagonizaron nestas PASO a primeira experiencia de participación electoral para disputar institucionalidade. Algúns pretenderon facelo e non chegaron a tempo, ou as súas discusións non o permitiron. Outros reiteraron as súas participacións coa sensación de superar teitos históricos, e outros non pasaron a proba do recoñecemento legal do 1,5%. O problema da unidade atravésanos a todos, sen excluír a ninguén. Os mellores balances electorais na esquerda necesitan de maiores articulacións. Nas antípodas deben analizarse causas e problemas que non permiten o logro dos obxectivos e intentar camiños de achegamento, sen resignar principios e privilexiando a necesaria construción política para a emancipación.
Non é menor que personaxes como Cavallo non logren reinsertarse, pero a “renovación” que supón unha camada desprendida do oficialismo, sexa Massa, Cobos ou Losteau, deben facernos pensar que o sistema recrea os mecanismos de a dominación desde a esfera institucional. Nese marco, a crítica para transformar require da innovación para abordar os vellos e novos problemas do capitalismo realmente existente no noso país, a rexión e o mundo.
