Opinión

As pepeletas feiticeiras

Cativo foi a derradeira verba rexistrada naquel custoso e malfadado diccionario de galego de Murguía financiado, pinga a pinga de suor emigrado, alénmar contra todos os atrancos e aldraxes da capital do reino. E cativa é esta realidade eleitoral. 

Cativo foi a derradeira verba rexistrada naquel custoso e malfadado diccionario de galego de Murguía financiado, pinga a pinga de suor emigrado, alénmar contra todos os atrancos e aldraxes da capital do reino. E cativa é esta realidade eleitoral. 

Mentres na cerimonia das letras aplausábanse o Tempo e gozo eterno na narrativa medieval dun tal Filgueiriña (como o chamaba Castelao) e as filosofías tan rendiveis da saudade do Ramón querubín, no cemiterio de Perbes disque vagaban luces acesas na noite. Candeas da compaña? Procesións de mortos que deixaron cousas a fazer? Un galego de seu nunca falta á palabra dada até o ponto de ser quen de vir do alén por mor de lle voltar unhas patacas ao veciño de porta, e iso a mantenta de se non levar con el durante cinco xeracións alomenos.

"Fletaron autocarros comandados por monxas e voluntariado para converter a inocentes anciáns con sobres empepelados en votantes forzosos das súas furnas muricegas".

Mais non era a estadea, non, que non ouleaba a pelengrina na noite. No camposanto de Perbes van procurar consello os persoeiros da patria señorial. Alí descansa o señor de Vilalba!. E alí, ao acubillo das sombras ártabras hai xuntanza nouturnia de sursuncordas en aquelarre. Hai que aumentar o censo eleitoral, hai que equilibrar a balanza! farfullaban os machos cabríos do aquelarre preleitoral. 

E así foi como deron en vagar por estradas e carreiros, por chairas e altorelos en derredor, rabuñando un voto como alma que leva o diaño. E como Moita luz deslumbra os ollos e causa inquietude o moito desexar...que cantigaba Rosalía, foron na noite a se axuntar co malino, a facer pauto. Víronse sinais por Amoeiro e outras terras ourensanas levando pepeletas polas moradas de vellos febles e indefensos que dependían dos servizos sociais do concello. Na Galiza interior o sobre con pepeleta sempre se considerou un servizo social, como o agasallo do alumeado público, os polideportivos, os centros veciñais, as laconadas, as viaxes pensionadas, as estatuas máis abraiantes, os empregos pintiparados para os amigos e familia...non importa se todos eses cartos saían da caixa común. Porque todo aquelo que nos países desenvolvidos é unha prestación social aquí vira en privilexio medieval. Así que visitaron asilos e casas de exercicios espirituais, centros de acollida e misas de domingo, sancristías e purgatorios e alí onde atoparon un alma disposta ou indisposta tomárona ao seu recibo. Fletaron autocarros comandados por monxas e voluntariado para converter a inocentes anciáns con sobres empepelados en votantes forzosos das súas furnas muricegas. Ese domingo houbo xente que fixo dous votos, o divino ao asistir aos santos oficios e o humano ao asistir aos profanos e profanados beneficios dos como dios manda!. No entanto non permitirlles votar aos que naceron cunha síndrome, a de Down, en vergoñenta discriminación! Nin ás moreas de mozos exiliados na emigración!. Houbo alcaldesas que esqueceron que votaran e quixeron repetir. Houbo ameazas e presións como noutrora. 

Cando chegou a véspera eleitoral, á medianoite, á hora contecinia aconteceu o que tiña que acontecer na terra fisterrán, os camposantos da patria enchéronse de candeas e abríronse cadaleitos e sartegos para que os mortos afíns, outra lexislatura máis, depositaran o seu voto nas urnas. Porque como ben saben os antropólogos, a aldea sempre estivo formada pola parroquia dos vivos e maila parroquia dos mortos. E anque a morte resulte un correio moi pecho, é crenza céltica que as portas ábrense en determinados momentos do ano como o samain, o beltaine, o imbolc e a involución democrática do caciquismo.

"Aínda así e todo non chegaron á maioría absoluta como agardaban. As pepeletas feiticeiras dos misteriosos sobres non deron abastado para seguiren co báculo das alcaldías".

Aínda así e todo non chegaron á maioría absoluta como agardaban. As pepeletas feiticeiras dos misteriosos sobres non deron abastado para seguiren co báculo das alcaldías. Perdéronse as cidades principais, moitas vilas e non poucas aldeias. E escoitáronse cantos de serea entre as mareas vivas!

Cativo foi a derradeira verba, si, rexistrada naquel custoso e malfadado diccionario de galego de Murguía. Iría a comitiva do óso, a estadea nobiliar á cova de San Amaro, á de Murguía e á de Pondal? Visitarían esa noite de vésperas o cemiterio auriense para chamar por Blanco Amor?. Virían ao cemiterio de Catabois en Ferrol para pedir o voto de Benito Vicetto ou ás foxas comúns de Serantes onde moran os asasinados polo franquismo?. Visitarían as gavias onde os paseados agardan un enterramento digno? Ou entrarían no Panteón de Galegos Ilustres para lles pedir o voto a Rosalía, Cabanillas ou Castelao?. 

Cativo, si, con ce de ceporro e calivera, de canguerexo que recúa e calimbornio de trasto vello e de disformes proporcións. C de cunca e pucheirazo, de carretaxe e colondrollo, de calistenia e cadela de frade, de cadabullo e colleitizo. C de cazo e cabezolo, de cágado en poza de auga apodrecida. 

Pregúntome e pregúntovos: Será cativa a nosa vida, a vida da Galiza porque aquel triste día Murguía non puido seguir máis aló da palabra cativo no triste diccionario da lingua da nosa historia esquecida?.Non sei, máis acredito que todos eses cativos inxeis que obxetaron a reválida de Wert mudarán un día feliz as tornas e viviremos, ao fin, nunha comunidade de homes e mulleres libres.

Comentarios