Onte asistía eu á presentación de Cronoloxía da urxencia, de Dores Tembrás, mentres nos medios transcendía a declaración do empresario de Atás (Cualedro), afincado en Abadiño (Biscaia), quen confesaba ser o asasino da súa muller e da nai desta. Benito Quintairos, tras matar as súas vítimas, escenifica un suposto intento de atraco para non parecer el o autor. Na Libraría Couceiro, onde me eu atopaba, Miguel Anxo Fernán Vello falaba do concepto bivalente do silencio; Gonzalo Hermo adiantaba con lúcida clarividencia o futuro ao preguntar que viría despois dun poemario conceptual levado á súa máxima expresión; Dores Tembrás explicaba o seu desacougo na procura de que cada verso se sostivese por si mesmo. Como acontece tantas veces, o debate tivo lugar no exterior, aínda sen sermos coñecedoras da noticia.
"O silencio posúe, no imaxinario patriarcal, un forte e duplo poder. É unha arma básica para o dominio das mulleres".
O silencio posúe, no imaxinario patriarcal, un forte e duplo poder. É unha arma básica para o dominio das mulleres. O impenetrábel silencio masculino que non admite diálogo e impón as súas regras. O relegamento das mulleres ao silencio como único espazo permitido. O silencio tamén como elemento de denuncia, de procura da palabra precisa, do elemento que pode explicar ou mover ou implicar... O resto non importa.
Cando este artigo se publique, estaremos póndolle o ramo a unha das semanas máis dramáticas no que á violencia de xénero se refire no Estado español. Podía aínda ser peor. O último caso de que tivemos noticia relata como se salvou unha galega pola afortunada intervención da nai do potencial agresor, que alertou sobre as súas intencións. Son escandalosas as cifras das mulleres asasinadas, arrepiantes cada unha das historias que nos chegan. Dan carraxe as declaracións de responsábeis políticos por pretenderen achar xustificacións para os comportamentos violentos e por insistir, unha e outra vez, no carácter modélico dos agresores no exterior da relación. Que descubrimento máis sorprendente! Indignan as escollas dos medios de comunicación a preguntaren á veciñanza xusto no momento da conmoción e a transmitiren o que xa sabemos, que ninguén o esperaba. Resulta clamorosa a ausencia, o imposición do silencio, das persoas expertas en violencia de xénero, dos feminismos, á hora de analizar os feitos, á hora de transmitir mensaxes, á hora de conformar opinión. As mulleres vivimos en perpetuos e non recoñecidos campos de batalla; nas relacións de parella hai unha imposición moi xeneralizada dun modelo de dominación e de control, e hoxe pode ser un empresario, mañá alguén de calquera outra profesión, o meu padriño, o teu veciño. Porque pode pasar en calquera parte non somos conscientes do próxima que está a violencia machista e non vemos, ou non queremos ver, non escoitamos, calamos. Silencio.
"Dan carraxe as declaracións de responsábeis políticos por pretenderen achar xustificacións para os comportamentos violentos e por insistir, unha e outra vez, no carácter modélico dos agresores no exterior da relación".
![Publicidade 195255]()
Mais agora, só agora neste preciso momento antes de saírmos á rúa, antes da rebelión das escravas, neste momento de dor e de rabia, o silencio si pode ter un valor acrecentado, quizais si se faga preciso acharmos a cerna desa contención previa, dese espazo temporal en que nos sobrecollemos e non somos quen de reaxir. Eis o silencio que enxordece, o silencio que transmite a impotencia, a indiferenza social, a constatación de que estamos xa a agardar por un novo caso para repetirmos o ciclo.
Por iso eu desexaría que en días como hoxe houbese un silencio colectivo, que todas as persoas ao escoitaren na radio a noticia da declaración de Benito Quintairos detivesen o seu coche, non continuasen a traballar, decidisen ficar paradas, mudas, inmóbiles.
Eu desexaría que en días como hoxe o mundo non se movese e ficase en absoluto silencio, que non houbese quen soportase dar aulas, ir ao mercado, facer declaracións, muxir as vacas, ir camiñar, escribir un chío, apañar grelos, cociñar, ter unha entrevista de traballo....
Eu desexaria que hoxe o mundo enmudecese escandalizado de podermos, a pesar de tanta violencia e de tantos silencios, continuar a vivir.
