Na imaxe que teima en proxectar de nós e do país quen nos quer coa boca fechada e a conciencia en estado de abandono, sempre aparecemos como un pobo submiso e resignado. Sempre disposto a aceitar o maltrato, a normalizar estoicamente unha situación de continuo estrangulamento. A asumir, sen tusir nen muxir, a auto-negación perpetua, iso ao que hoxe chaman negacionismo e trola. A dicer que chove cando mexan por nós. A lamber as mans de quen nos azouta. As de quen bate desapiadadamente sobre a nosa lingua, a nosa cultura, o noso territorio, o noso patrimonio, os nosos sectores produtivos, as nosas rías, os nosos ríos, as nosas fragas, os nosos montes. Sobre nós proprios.
Infelizmente, esa imaxe fai tamén parte, e de maneira ben alongada, da realidade de nós. As súas causas e as súas consecuencias. Apesar do desatino que supón. Mais embora ese designio teime, sen desistir nin aceitar recusa, en se manter hexemónico, aínda estamos aquí. Existe, si, unha Galiza que asume a condición de submisa e dócil, que, mesmo de forma convencida, vende a súa alma ao diabo. No entanto, esa Galiza despersonalizada e desposuída, contraditoria e conformista, nosa de igual maneira, ten tamén o seu contrapunto. A Galiza fachendosa e soberana, consciente e rebelde, que se quer a si propria, que se revolta contra os maos-tratos. Que enche rúas e prazas de amor polo país con bandeiras ao vento. Que se quer digna e respeitada. Confiada en si e no seu futuro. Decidida a se reivindicar, a se coidar e se autoprotexer.
Esa Galiza do 8 e do 10 de marzo, do 1 e do 17 de maio, do 25 de xullo, do SOS Sanidade Pública, do Alcoa non se vende, do Ence fóra da ría, do venres negros e das batas brancas, e de tantas outras datas e lugares, voltou no domingo a se manifestar en Compostela, a dar voz ao país que non desiste, ao que se reconstrúe día após día, auténtico e solidario, a comezar consigo proprio. Ao que non se vende por unha esmola. Ao que lle planta cara a poderosos e maltratadores do seu medio ambiente, da súa paisaxe, da súa economía, do seu benestar. Da súa xente. De todas e todos. De nós. Ao que non está disposto a beber os ventos por ninguén, a o vender por catro reais a quen chegan cheos del, nolo rouba e despois nolo vende a prezo de ouro. Ao que está decidido a viralo, a enfiar o cataventos na dirección que mellor nos conveña. A levalo en popa, ponteiro. E a o pregoar, alto e ben claro, aos catro ventos.
