Pasei parte do mes vacacional (por iso non andiven por estes cibernéticos espazos) visitando un parque temático coa familia. Si. Recoñezo que me molan as montañas rusas, os loopins e ata os infantís xiros das taciñas chinesas. Élles un vicio do máis inofensivo e que non fai mal a ninguén.
Entre outras atraccións tireime, e ata dúas veces, da montaña rusa máis alta de Europa, un constructo alucinante que na primeira caída faiche ir (e sen arneses: vas suxeito por unha barriña entre as pernas) a 125 quilómetros por hora. A suba de adrenalina é automática, esaxerada e intensa. Xusto o que se busca.
"Nietzsche soubo mostrar moito antes que Freud que o noso eu verdadeiro non é o racional que nos queren facer crer dende sempre, senón esa parte animal que ten que ver co pracer, a felicidade e a alegría".
![Publicidade 195634]()
Cóntolles todo isto porque mentres facía cola co fillo máis grande, antes de que nos tocase, reflexionabamos sobre a condición de irracional que ten todo iso de pasar medo porque si. Porque todo o mundo pasa medo aí. Un medo controlado porque sabemos que todo é seguro e que nada vai pasarnos. Pero medo a fin de contas. Un certo pánico que nos conecta coa nosa parte máis animal e que, despois de todo, é o que nos dá gusto.
Escribo isto, quizais, porque hoxe, no intre en que redacto estas liñas hai 113 anos do pasamento de Nietzsche, un autor que, a pesar das súas sombras, soubo mostrar moito antes que Freud, que o noso eu verdadeiro non é o racional que nos queren facer crer dende sempre, senón esa parte animal que ten que ver co pracer, a felicidade e a alegría.
Por iso todo o que nos importa na vida ten que ver con esa escuridade que, en realidade, é pura luz: o amor correspondido, o orgasmo longo e compartido, que gane o teu equipo, aturuxar no medio dunha canción ou calquera outra cousa que saque ese animal festeiro e de verdade que levamos dentro e que pode ser máis que feliz tirándose por unha montaña rusa na compaña dun fillo querido.
Ese eu é que cómpre reivindicar día a día. E non porque o dixese Nietzsche. Porque o di o senso común e porque habemos vivir mellor.
