Vimos a Santi por primeira vez nunha plácida noite de verán na fermosa vila de Pontedeume. Santi estaba deitado, enrrugado no murete que separa o paseo da ría. Non tiña boa pinta, e a posibilidade dunha caída cara ao mar fixo que chamase a nosa atención. Faleille e inmediatamente comprobamos que, efectivamente, non estaba ben. Bebido e con cara de sorpresa devolveunos unha mirada triste. Tras unhas palabras de achegamento, convencémolo da perigosidade de estar deitado nese punto, polo que aceptou sentarse nun banco na outra beira do paseo.
Ese treito do camiño peonil non é moi concorrido polas noites, incluso en verán, polo que á pouca xente que apareceu por alí chamoulle a atención a escena. Din que a solidariedade é contaxiosa, e debe ser, pois outra parella interesouse por Santi, e mesmo foron inmediatamente por un bocadillo para el. Mentres, Santi explicounos entre bágoas a súa desgrazada vida.
Santi é palentino, leva como cinco anos sen ver á súa nai. Ten un “compañeiro de fatigas” co que ese día discutira e atopábase só. E é que na soidade sempre hai un grao superior, aínda que pareza imposible. Lembro a Tom Hanks, na película “Náufrago”, derrotado pola perda de Wilson, aquel balón ó que lle pintara rostro humano para convertelo en único e inseparable compañeiro.
Pregunteille se era el, e de novo con eses ollos cargados da tristura propia dos que non teñen futuro, contestoume que si cun xesto de sorpresa
Santi non quixo ir cos efectivos de protección civil ao ambulatorio, preferiu durmir no seu saco na entrada do Instituto da vila coruñesa. Así vive…
Foi a primeira e última vez que vin a Santi… ata hai uns días.
Moito tiñamos pensado en que sería da súa vida e esta non variou nada. Camiñando cara o coche, e tras unha dura mañá, vino pola rúa en Vilalba. Pregunteille se era el, e de novo con eses ollos cargados da tristura propia dos que non teñen futuro, contestoume que si cun xesto de sorpresa. Recordeille a primeira vez que nos viramos e falei con el. Seguía igual, de vila en vila, de Don Simón en Don Simón. As veces co seu colega, que semella o “líder” do dúo, e outras só. Santi non se atreve a volver a casa, a pesar de que ás veces chama por teléfono á súa nai, único familiar con quen segue a ter un mínimo contacto.
Santi non puido ou non quixo (realmente non o sei) pernoctar na casa parroquial da capital chairega. Apura a última hora da tarde un trago de viño e unha tapa nun bar da localidade, cos poucos cartos que lle demos algúns veciños.
Santi é a nosa conciencia con patas, aí está lembrándonos que neste país os ricos son cada vez máis ricos e os pobres cada vez máis pobres
![Publicidade 195536]()
Non creo na esmola, non o fago porque estou convencido de que esta substitúe as competencias de quen si tería que preocuparse polas condicións dignas dos cidadáns, a administración. Ben sei que quen ten costume de dala non o fai por mal, todo o contrario, mais mentres se promove a caridade, esquecemos de esixir política social. Así penso con convencemento, aínda que con Santi éme imposible non botar man da carteira. Será porque con el traspasei a liña de ver un sen teito máis, a facelo cunha persoa cando menos con nome. Santis hai centos, milleiros, cada vez máis. Santi podo ser eu nuns anos ou ti, ou calquera…
Santi é o outro “anti-sistema” que por non importar, nin molesta. Non protesta, non escribe consignas nas redes sociais nin promove unha quedada para loitar por unhas condicións dignas como lle corresponderían. Santi é a nosa conciencia con patas, aí está lembrándonos que neste país os ricos son cada vez máis ricos e os pobres cada vez máis pobres.
Chega o frío e con el chegará unha nova agachada nunha esquina dun xornal, de calquera provincia. Falará dun indixente que aparece morto con síntomas de hipotermia. Será Santi ou calquera outro, seremos todos.
