O fascismo está aí. Como unha ameaza latente. Aínda que pareza quieto, non dorme. Aínda que pareza debilitado, non o está. Axexa.
Que ninguén se equivoque con iso.
Que ninguén pense, por favor, que o fascismo é hoxe en día un tema do pasado ou, por dicilo doutra maneira, unha excentricidade anacrónica, mesmo pintoresca, xa colocada á marxe da historia real como posibilidade.
Que ninguén se equivoque con iso. Insisto. Que ninguén se deixe enganar. O fascismo está aí. Porque nunca se foi.
Pode ter outras roupaxes. E mesmo outros sorrisos para cubrir as súas ferocidades. Pero é o mesmo de sempre. Non cambia. Entre outras razóns, porque é unha peza do sistema. Que lle foi moi útil no seu momento e que o pode ser de novo se quen manexa os armazóns do poder, os do poder profundo, volven consideralo necesario.
Porque o fascismo, non nos esquezamos diso, é un instrumento das oligarquías para resolver as súas dificultades políticas cando senten que se lles move o piso.
Eu seino ben, porque o vin. E vinlle os ollos, cargados de odio.
Venezuela, 11 de abril de 2002. Alí o fascismo ensinou os dentes. E nas 47 horas en que creu facerse co poder político, arrasando con todo, mostrou a súa verdadeira natureza, asasina e cruel. Ás veces pregúntome como contaríamos hoxe a historia se o pobo venezolano non saíse masivamente á rúa, por millóns, para impedir a súa instauración, por certo, bendicida pola autodenominada Comunidade Internacional.
Venezuela, de 2014 a 2019. Alí volvín sentilo de novo, cos seus incendios provocados, as súas covardes cuadrillas de desalmados, as súas queimas de xente, os seus francotiradores, e o seu odio a quen considera distintos só por selo. Tamén, por certo, unha vez máis, non só bendicido senón apoiado por Occidente.
E foi así, como volo conto.
Pero eu xa coñecía ao fascismo de moito antes, a través dos relatos familiares. Nacido en Vigo en 1943, por ser destinada a miña nai desde os anos trinta como mestra da escola de nenas de Cabral, no entón municipio de Lavadores, un lugar emblemático de resistencia e represión, oín xa desde a miña infancia os relatos dos paseados e dos seus cadáveres nas cunetas. De modo tal que, a través dos meus pais, sentín moi cedo a presenza de aquel réxime de terror que golpeaba a conciencia da clase media nas súas contradicións e a enchía de temor. Había nomes medio segredos, como o de Bóveda ou o de Darío Álvarez, fusilados, que aparecían por momentos nas conversacións, pero unicamente dentro das paredes do fogar. Porque da porta cara a fóra, todo o demais era silencio.
Penso hoxe sobre estas cousas, e rememóroas, despois de asistir o sábado 18 de xuño, no salón de actos do MARCO, en Vigo, á presentación do libro A porta do inferno. O campo de concentración de Camposancos na Guarda (Pontevedra), de José Antonio Uris Chícharos e Víctor Manuel Santidrián Arias. Emocioneime moito coa charla dos seus presentadores. E decidín por iso escribir esta nota, para lembrar, a todo aquel que por casualidade poida lela, que non debemos descoidarnos: o fascismo está aí.
