1.074. Polo menos, mil setenta e catro mulleres foron asasinadas por homes dende que se levan as contas desta pandemia sen vacina. Concretamente dende o ano 2003. Son, polo tanto, unha mínima parte das que morreron en España a mans das súas parellas ou ex parellas dende as orixes da historia... Pode ser que esteamos errados no número, pero... é un numero. Que máis dará, entón. Que máis dará!
Cambiaría moito a cousa se foran 1.174? Ou se foran 974? É unha pregunta que me gostaría que me responderan os responsables políticos deste mesmo país extasiados hai unhas horas nun baile de cifras de cor violeta, emocionados tras unha pancarta nun 25-N cunhas bailarinas que nunca deberon deixar de bailar.
Non serei eu quen diga que as estatísticas non valen, todo o contrario, dan imaxes aterradoras, fannos pisar o asfalto, son a perfecta piscina onde facer largos por parte de calquera xornalista bébeda de conclusións, unha pista de baile onde poder xogar cos ritmos ao noso antollo, pero tamén poden ser o muro das lamentacións dunha sociedade que non acaba de dar co seu compás. As curvas deben servir non só para alporizar as poltronas. As súas gráficas deben facernos pensar a todos que facer ou non facer para diminuír os macabros compases da violencia machista, de calquera violencia, dende a física á psicolóxica.
Detrás desas bailarinas hai historias, hai nomes, hai xestos, hai nenos, hai medo, hai bailes frustrados no mellor dos casos, bailes consumados noutros, e bailes negados que acabaron en traxedia. Bailarinas como Minerva Mirabal, asasinada xunto as súas irmáns Patria y Teresa, por non querer bailar, entre outras cousas, cun presidente, chamado Trujillo, en plenos anos corenta na República Dominicana. A ditadura e o machismo asasinan a partes iguais. Non sei a porcentaxe neste caso das tres mulleres asasinadas que puxeron a data do 25 de novembro no calendario tinguida de sangue para sempre.
Non serei eu quen diga que as estatísticas non valen, todo o contrario, dan imaxes aterradoras, fannos pisar o asfalto, son a perfecta piscina onde facer largos por parte de calqueira xornalista bébeda de conclusións
Bailarinas como Asunción, “a pobre Asunción” como pon no epitafio da súa tumba, considerada como a primeira muller asasinada en Galicia por violencia machista, en 1891. Quizais ela non quixo bailar esa noite de madrugada cando “o seu home” chegaba bébedo do bar.
Bailarinas como Angela Raubal, a sobriña de Hitler, que, como din algúns historiadores, “Adolf só amou na súa vida a unha muller e non foi a Eva Braun, senón a súa sobriña Geli”. Moitos receos levantou o ditador cando a levaba como parella aos actos e ás ceas. Ela, por descontado, era… para a machista cúpula nacionalsocialista… “a manipuladora ávida de poder”. Anos despois, supostamente, se suicidou por non querer bailar máis co Fürer tras ser sometida a vexacións e humillacións, como vítima sexual. Hitler foi interrogado, pero tiña coartada, como non, para a morte do “ángel de Munich”.
Minerva, Asunción, Ángela, Carmen, María, Isabel. Así ata 1.074 mulleres que forman o corpo de baile do que máis vergoña debemos ter como país. 200.000 mulleres sofren violencia sexual a día de hoxe en Galicia.
Mulleres que supoñen unha cuarta parte dos comités de decisión da Covid-19, porén fixeron aumentar a cifra do maltrato no confinamento. Recordan o peche? As chamadas ao 010 aumentaron un 40%, segundo cifras oficiais do Goberno Central, nese momento de encerro nas casas. Curva ascendente que se veu acompasada por unha caída estrepitosa das denuncias nese mesmo período. Un 26% menos. Por medo. Mulleres que tiveron que bailar nas casas á auga xélida do seu maltratador e que no rural un deses bailes pode durar vinte anos, pola gran dependencia económica e social co seu agresor.
1.074. Mil setenta e catro bailarinas en España. 63 en Galicia. Pero que máis dará, que máis dará! Iso poñen os dossieres de prensa, iso gritan os discursos, mentres escribo este artigo consciente de que a estas horas unha muller sofre violencia por medo a algún home. Por medo. Por medo a deixar de bailar. “Mateina porque era miña, ningún, nin o máis macho de todos os supermachos ten a valentía de confesar que a matou por medo, porque o medo da muller á violencia do home é o espello do medo do home á muller sen medo”. Galeano cantou. E danzou. Que nos deixen seguir bailando. Libres. Sen medo.
