[Xoán Costa]
En 2011 Pilar Pallarés publicou un libro titulado Leopardo son. O libro componse de 31 poemas nos que se fai evidente o diálogo con outros autores. Un deles comeza coa pergunta "Pero como me has salvar, nai, dos xinetes da guerra?"
Poderosas palabras que nos lembran outros leopardos, sen manchas na pel por non pertenceren á familia dos félidos. Estes corren máis, matan máis e non senten o “peso da gacela no seu ventre”. É o Leopard, o carro de combate alemán deseñado para os xinetes da guerra. Con diferentes versións en servizo en máis de vinte países – e usado só por tres en combates reais- converteuse no foco do debate diplomático europeo sobre a guerra en Ucraína. Diplomático e económico, claro, que na guerra a diplomacia sempre vai despois do lucro dos fabricantes de armamento. Tamén o Estado español, que conta con 347 leopardos, unha boa parte inservíbeis, se sumará ao plano de entrega destes vehículos militares a Ucraína. "Sempre defendemos que hai que ir da man de todos os países neste tema", explicou Pedro Sánchez. Ir da man é unha cousa. Ser arrastrados é outra. Por iso cómpre reparar ben no verso de Antonio Gamoneda que abre un dos poemas da primeira parte deste libro e, traducido, di: “Pero as túas mans abren as pálpebras do abismo”.
