Opinión

"Yeltsin, cagón; Kosovo Nazón"

 

As pintadas forman parte da paisaxe urbana coma unha sorte de petrofligo moderno. Non hai manifestación máis espontánea que unha mensaxe gravada co medo a ser descuberto en plena acción. Iso si, mellor en cemento ou formigón, nunha superficie que permita a libre expresión sen danar o patrimonio. Exclúese desta definición aqueles que tentan aprender caligrafía abigarrada asinando cun pseudónimo. Nalgúns supostos, as pintadas axudan a ubicarnos, sobre todo aquelas históricas. En Lugo hai unhas cantas. No Estadio do Miño está debuxada a pregunta “Se un Figo vale 1.000 millóns de pesetas, a canto están as mazás?”, en relación o multimillonario traspaso do astro portugués do FC Barcelona ó Real Madrid no ano 2000.

 

Unha das que lembro con mellor memoria está ou estaba (non podo asegurar que aló siga) na confluencia entre as rúas Castelao e Miguel de Cervantes. Data de finais da década dos ‘90 e di: “Yeltsin, cagón; Kosovo nazón”. Un pareado sinxelo pero directo, en alusión á postura do ex presidente de Rusia a respecto da Guerra de Kosovo, que tivo na autoproclamación da independencia deste territorio a súa faísca. Rusia, aliado de Serbia, non recoñeceu tal situación, como tampouco o fai a día de hoxe, postura común que mantén con China, España ou grande parte dos estados latinoamericanos, entre outros.

 

Como na política, no fútbol non hai cousa que máis se deteste que un equipo e un adestrador cobardes ou ‘amarrateguis’. Pode ser o peor plantel do mundo, que se hai lume nos ollos dos xogadores, estes van ter unha afección detrás. Na visita do CD Lugo ó Real Oviedo, Anquela, o técnico local, rematou con cara de Yeltsin. Viu como un equipo que sumaba unha vitoria nas últimas xornadas sacaba un punto no minuto ‘90 do estadio do segundo mellor conxunto do que vai de 2019. Facíao cun gol de Vieira feito coa cabeza e con moitísimo corazón, órgano que non lle cabe no peito ó central portugués.

 

Quen esperase ese final para o CD Lugo non viu o resto dun partido que o conxunto carbayón dominou manu militari nos seus comezos. Na primeira metade conseguiu adiantarse por medio de Sergio Tejera. Juan Carlos exerceu outra vez de comandante e mantivo vivo ó conxunto lugués con varias paradas de mérito. Tivo as súas ocasións o conxunto de Monteagudo, pero a eficacia atacante volveu a ser nula. Contras que semellaban claras remataron con toques de pinball e mans á cabeza por parte dos seareiros despazados (que non foron poucos) ó Carlos Tartiere. Se hai un defecto que manifeste Monteagudo é precisamente a súa inseguridade como evidencian as voltas e reviravoltas que da nos seus ‘onces’ semana a semana.

 

Mais desta volta si soubo arranxar o caos inicial. Os cambios mudaron o devir do encontro. Juan Muñiz e Manu Barreiro déronlle outro aire ó ataque lugués. O Real Oviedo foise demasiado atrás e o medo no corpo acabou por subírselle ás costas. O CD Lugo lembrou unha máxima que outrora practicaba: con balón tamén se defende e súfrese menos. É máis sinxelo dicilo que practicalo.

 

Os dez últimos minutos do partido convidan á esperanza, o único argumento que lle queda ós equipos da zona baixa. Un lapso de intensidade no que quedou clara unha cuestión. Que o citado Muñiz é mediapunta, polo que tiralo a unha banda só amplía a súa e a nosa frustación. É o enlace perfecto entre o eterno, pero tamén canso, centro do campo do CD Lugo (Seoane mais Pita) e o ataque albivermello. Únanlle o canón que ten na perna para a pelota parada.

 

O punto sabe a gloria. Pola contra non oculta o pobre xogo dun club que ten plantel para máis. Polo menos, esta semana toca vencer. Hai partido contra o Reus, equipo eliminado por impagos e a enésima vítima dunha mala xestión institucional. O que vén despois será a nosa particular Guerra dos Balcáns. Máis nos vale ter claro que tipo de nación queremos ser. Senón o único que nos vai quedar é bailar como Yeltsin empapados en vodka. Polo menos temos claro de que bando estamos...

Comentarios