Opinión

Son de Lugo, a aldea que traballa

 

Adoro os meus pais. Son parte fundamental da miña vida. Só lles reprobo unha cousa: terme inscrito na Coruña. Nacín a carón de Riazor, nun coñecido complexo hospitalario, pero nunca vivín na cidade herculina. Se tódolos proxenitores galegos fixeran coma os meus, os cativos só nacerían nas vilas con hospitais e nunca no Valadouro, en Mesía ou en Castro Caldelas. Como tiveron un fillo coruñés un de Riotorto e unha do barrio lugués de Fingoi?

 

O meu non foi unha casualidade destas que levan a dar a luz en Albacete no medio dunha viaxe aínda que sexas de Castroverde. Foi o destino que marcou un xinecólogo de confianza. É só un papel, si, pero obrígame a dar explicacións cada vez que o amoso. Eu son tan lugués como a Muralla, San Froilán, Anxel Fole, os Peludez, Luis Pimentel…

 

O máximo que teño estado na Coruña é para mercar uns pantalóns en Catro Camiños. Ou nalgún xantar familiar cos meus curmáns de Matogrande. Pero sendo representente de Lugo e da súa contorna. Por iso un derbi coma o vivido esta fin de semana sérveme para reafirmar a miña identidade luguesa. E non porque odie ós veciños do norte, senón para saberme visitante nun territorio que un cartón plastificado di que son local.

 

Cando con 14 anos saquei o meu primeiro abono albivermello, na vida pensei que podería ver un partido de rivalidade coma este. Para o Deportivo ou o Celta, medirse ó Lugo na mesma categoría é unha experiencia aceda. É lóxico. As súas historias non se corresponden coa nosa e incluso utilizan con reparos a palabra ‘derbi’ para referirse a este enfrontamento, no que temos moitísimo máis que gañar. Pode que na vida diaria sigamos sendo o veciño do interior que vai á cidade a facer compras, a vélo mar ou a cuestións menos ociosas como acudir a radioterapia ou a consultas de hemodinámica. Dous campos médicos nos que somos deficitarios. Mais no eido deportivo podemos presumir como ningunha outra vila galega de ter un equipo na máxima categoría do baloncesto estatal e outro na segunda do fútbol.

 

Malia esta vantaxe técnica, cando o CD Lugo acode a un feudo como Riazor, vésenos coma os curmáns simpáticos que imos a pasar o día fóra. Caerán uns cantos goles na nosa contra e regresaremos contentos pola A-6 adiante polo ben que nos trataron. Os que nos coñecen saben que confraternizamos con calquera, pero pobre do que tente subestimarnos. Podemos andar a paos entre nós de luns a venres e o domingo amosarnos como o pobo máis unido que deu a terra. E así sucedeu. É ben sabido que este país está percorrido por unhas correntes telúricas de localismo que a nós xa non nos son alleas.

 

O Lugo resistiu á desigualdade e á escasa rivalidade que algún pregoaba na previa. E fíxoo coas súas armas: defensa sólida, coitelo nos dentes e o reloxo na man. Na gaiola visitante, un milleiro de seareiros albivermellos berraron de boa fe pola aldea que traballa, disposta pra loitar, como dita o Hino de Acción Galega. Porque o meu caso non é unico. Na maior parte dos encontros só nos alteramos por unha mala actuación arbitral, pero cando tentan converternos nun convidado de pedra facemos rebrillar a folla do sacho.

 

Polo camiño perdemos un primeiro home coa expulsión de José Carlos. E antes do final perdimos outro cadete: Dongou, capaz de ver dous cartóns en medio minuto. Non sabemos o nome e apelidos de todos os nosos xogadores, pero ultimamente memorizamos os dos colexiados, que, como ben sabedes, han de ter unha combinación rimbombante: Arcediano Monescillo, Varón Aceitón... e neste caso, Ávalos Barrera. Do contrario, non lles tramitan a licenza. Neste encontro a rivalidade foi medrando coa imposibilidade do Deportivo para porse por diante do marcador, sobre todo, a causa do excelso meta albivermello: Juan Carlos. Lugo non é monárquica pero si juancarlista, parafraseando a cita tan repetida na crónica política rosa. Con nove efectivos, os de Monteagudo puxéronse a facer o que calquera equipo pequeno faría no seu lugar, co obxectivo de sacar algo positivo. Revolvéronse, adoeceron e tiraron balóns fóra até esmagar o cronómetro.

 

A algún pareceulle un acto antifutbolístico. Repito, a algún, porque a maioría soubo interpretar a resistencia do Lugo coo un acto de fe. Como o que faría o Deportivo contra o FC Barcelona ou o Real Madrid. Pero esa minoría adoecida co empate reclamou un engadido do engadido até solucionar esa anomalía histórica que ten o Deportivo co Lugo, incapaz de gañarlle nos tres enfrontamentos de Segunda. Entre os discordantes, Lendoiro, ex presidente branquiazul, que chegou a pedir partidos de 75 minutos reais ou a que se pare o crono coma no baloncesto. El, que de contas sabe moito, e que cando gobernaba non imaxinaba que tería que ver ó equipo dos seus amores empatando contra un equipo de provincias. Nunca gocei tanto perdendo o tempo, e mira que o teño desperdiciado de ben xeitos, entre eles, explicando que son de Lugo dende o berce até o sepelio, porque aínda que me mate un camión en Suráfrica eu perderei a vida ó carón do Miño, onde fica o estadio, as cores e o club polos que eu morro.

 

Comentarios