Teño que confesar que isto da COVID-19 está sacando o detective que levo dentro. Séntome no meu balcón a ver que sucede na veciñanza. De seguro que xa escoitaches falar das miñas capacidades, levo meses destapando veciños corruptelas que saltan as medidas de confinamento.
O caso do pai que sacaba o seu neno? Eu.
O caso daquel bar que abría e servía comidas sen permiso? Debaixo da miña casa.
Esa señora que foi á misa contra toda advertencia? Aquí me tendes.
Mais todo cambiou o día que vin que o meu veciño do primeiro xa non saía a pasear co seu fillo, que o matara e o meterá nun arcón conxelador.
Así é como me imaxino que sería a secuencia de arranque da mítica Rear Windows se hoxe estivese vivo Alfred Hitchock. Para quen non a coñece, na película asistíamos a un exercicio de voyeurismo veciñal cando un fotógrafo lesionado espreitaba desde a fiestra de seu salón os apartamentos do resto da veciñanza. Converténdose, así, no espectador dun crime.
Hoxe a película mudou un chisco, en vez de espreitar da xanela cara a dentro das casas dos nosos veciños, nós vixiámolos de portas para fóra. “Terceiro paseo co can do que vive no terceiro, isto non pode seguir así”. Dicímonos mentres fumamos un puro, collemos o noso chapeau e poñemos a nosa mellor gabardina. “Que irresponsables!”
Parece que coa COVID-19 chegou tamén unha nova institución cidadá: a Policía de Balcón.
A Policía de Balcón ten a xenialidade de que, o que non sabe, invéntao, e de que sempre ten algunha moralina relacionada coa Xustiza Superior para emitir sentenza. “E non o digo por min, que non son factor de risco, senón polo ben de todos”.
Se vos parades a pensalo, dá arrepíos pensar como unha Institución Cidadá xurdida da espontaneidade, fai de espello do resto de institucións españolas, manifestando e repetindo a falla de valores democráticos coma se da orixinal se tratase.
Para a Policía de Balcón ti es culpable ata que demostres o contrario. Sempre serás xulgado baixo a lei da excepcionalidade, aplicando o correctivo de maior grao. Porque, sobre todo, é importante que lembres, que se alguén ordena que non podes saír á rúa, non podes saír á rúa. E que as situacións sociais diferenciadas non existen, porque un labrego do Courel pode ter a mesma carga vírica que un madrileño de Chueca. Oie, gayego, pura ciencia!
Baixo a premisa da responsabilidade asistimos unha caza de bruxas máis propia de tempos medievais. Aí temos esa escandalosa nova das nais e país de nenos con autismo, que teñen que poñer no brazo de seu fillo un brazalete morado coa Estrela de David.
E que me dicides do bar que denunciaron cando estaba doando menús de comida para rapaces en risco de exclusión? A PB non pode preguntarlle aos seus veciños que sucede. A PB ten que, como bo funcionariado que é, denunciar as faltas ante o Estado.
O viral máis denigrante penso que foi o que protagonizou a PB de Carril. Nun viral podíamos ver como un machirulo de balcón increpaba unhas mulleres que saían de prender un velón nunha Igrexa. Quizais sexa certo que os actos das señoras non foron de cidadán dez, pero na vez de insultalas poderíamos facer todos unha reflexión colectiva sobre que é o que leva ao maior grupo de risco a expoñerse dese xeito.
Quizais entón nos parásemos a pensar que temos unha xeración que ten a Deus por riba da ciencia. Abandonada en centros e residencias privadas en mans de especuladores. Que viven soas e que estamos a excluír da nosa sociedade por non ser, seica, nada produtivos. E que igual, falar con Deus foi, o seu acto de rebeldía.
A Policía do Balcón defende moitos intereses, mais asegúrovos que ningún é en beneficio veciñal.
Hai quen ten que xustificar o seu salario. Aí están armados en cada rotonda quitándolle o posto de traballo a bombeiros e varredores. Que fagan eles de detectives. Case tres millóns de galegos e apenas un millar de sancións. Deberíamos felicitarnos por iso. Non crear normas ríxidas e morais contra os nosos veciños.
O meu veciño do primeiro ten un neno morto metido no frigorífico. Ou pode que só sexa o polo que vai comer mañá.
