Fila: Serie de persoas ou cousas colocadas unha a continuación doutra, formando unha liña. Fileira, rea, ringleira, riola. Fila dun, de dúas, de tres. A fila de catro que faciamos no patio do colexio cando aínda non eramos “das maiores”, das de primaria: párvulos A, párvulos B, párvulos C, párvulos D e un corredor amplo e libre entre cada unha. O fin era o reconto, a orde, o control. A seguridade de que ninguén se perdese nalgunha fenda do cuadrilátero do lecer.
A fila estivo na orixe mesma da civilización, esa que entende que o todo está composto dunha, máis unha, máis unha, en igualdade e equidistancia. A fila, sistema métrico por excelencia para a simetría, a xeometría, o paralelismo. Para que non nos alcance a inercia do chimpo do piollo da que temos diante. Para non atascar unha porta nin abafar a unha recepcionista.
Este 8 de marzo, todas as que estabamos –e non todas as que somos– puxémonos en fila. Foi unha marcha formada por ringleiras de tres, de catro, de dúas, dependendo do diámetro dispoñible na rúa, para deixar entre nós a distancia que nos permitise exercer o noso dereito á protesta, con seguridade, no medio dunha pandemia. E conseguímolo. Malia o des(a)crédito. Malia a criminalización.
Pero neste mundo o privilexio non entende de normas. Non as entende a nova directiva dun equipo de fútbol nin os seareiros de outro, que se xuntaron e celebraron sen métrica, simetría nin equidistancia, coa máscara no papo. Teñen o privilexio de que, cando a desgraza volva, o dedo ha de sinalar a fila e non aos que entenden menos que os cativos da preescolar.
