Descubrín a Rebecca Solnit nunha libraría de Madrid. O título, Los hombres me explican cosas, canda a face dun tipo con pinta de aseado e un esparadrapo na boca, conseguiu captar toda a miña atención. Pensei na lección de lingua que me dera días antes un señor en Twitter por escribir unha palabra en galego reintegrado. Merquei aquel libro e gañei comprensión e admiración cara unha autora que logra elevar o ensaio a un nivel brillante e poñer nome a unha inxustiza cotiá. O mansplaining de Solnit repetiríase unha e outra vez na miña vida como muller e xornalista.
A Ledicia Costas afeáronlle en Facebook que os seus Minimortos fomentaban o acoso escolar, máis coñecedores, sen dúbida, do imaxinario e a pedagoxía da escritora que ela mesma. Berta Dávila sorprendíase o luns de ter recibido unha corrección vía Instagram: “Sabes que en galego non se di libélula? En galego é lucecú. Heheheh”. A conversa, que a autora de Carrusel compartiu nun chío, foi bautizada por Costas como lucecúsplaining nun exercicio de sororidade que practicamos cando nos atacan polo feito de opinar, escribir ou existir en público.
O día que, farta da situación, tiven a ben facer un exercicio sociolóxico, descubrín que o escritor que me corrixía con prepotencia un “madrileñismo” –a min, que aparco lonxe das ramplas portuarias–, fixera o mesmo con Olalla Rodil por dicir “mola”. Hai un fenómeno derivado do mansplaining que consiste no fastío que nos provocan os señores infatigables que nos explican cousas. Podemos chamalo Solnitting en homenaxe a Rebecca e a ese señor ao que o anglicismo non lle vai gustar.
