Tiven unha amiga que vivía permanentemente para outra persoa. Tívena, en pasado, debido a ese fenómeno inexorable que nos impulsa en automático a seguir camiños diferentes pola nosa propia natureza e a das decisións que tomamos. Cando casou co mozo que ocupaba a maior parte do seu pensamento e as súas horas de vida –ou quizais un pouco despois–, deixou de chamar. E a min, que non casei, pero si cansei de ser eu quen a contactaba sempre, quedoume ese baleiro que fai pouso na alma cando perdes unha amizade, e do que tan pouco se fala para o moito que doe.
Con máis tristeza que acritude, sempre a lembrarei como a amiga que aseguraba seguir poñéndose nerviosa cada vez que sabía que se ía atopar coa persoa para a que vivía, despois de tantos anos. As famosas bolboretas no estómago atacábana rutinariamente, mesmo cando decidiron convivir, nunha espiral de bolboretismo permanente que para ela era a confirmación de que atopara o verdadeiro amor.
Houbo un tempo, curto, no que a entendín. A metáfora das bolboretas manifestóuseme en forma de anguria por alguén que tiña endiosado e que, como as divindades clásicas, envorcou un trebón en min. Ás veces penso que foi un escarmento por facer miñas interpretacións alleas do amor. Outras, que ninguén ten culpa de beber dunha cultura do romanticismo que sempre acaba mal para alguén. A clave deuma hai moi pouco unha rapaza en TikTok, como resposta á típica colega preocupada porque non sente ese nervios co mozo, senón "tranquilidade". "Estasme dicindo que non sentes ansiedade, senón paz?". Punto para a Xeración Zeta.
