Opinión

O mar

Mais estou millor, moito millor. Estou millor, síntome ben, miro para a costa, para ao amencer (…) O mar, o mar, que mo foi levar. A canción resoa mentres fito a furna dende o alto do cantil. A auga batendo contra os penedos é o único que resoa ao meu redor, e ata semella que se funde coa melodía que teño na cabeza. A furna é unha gorxa que canta. E eu son a espectadora ionqui que vai buscar o mar para atopar calma. Canto máis viva sexa a marea, mellor.

Tardei anos en descubrir que a miña menciña estaba ao pé dun faro ou no alto dunha furna. Unha butaca VIP gratuíta para gozar do espectáculo da natureza. Cando o mar fala, a mente cala e, ás veces, iso é todo o que necesitamos na vida. Aínda que, de cando en vez, nos veñan á cabeza os flashes que asociamos co bater das ondas. A min véñenme as xentes do mar; as señoras da Costa da Morte –as do pano negro, as do mandil, as que van a misa, as do cesto na cabeza–; e as tardes de verán en Valarés. Miro o mar e non teño medo. Tampouco desexo caer. Síntome libre e quero vivir. Como un mar tan letal pode insuflar tanto alento?

O día de Nadal atopei a paz alí onde a morte simboliza a loita pola vida. Días antes, no Senhor da Pedra das irmás do sur. Coa resaca (a miña), fronte ás Sisargas e a brétema que as agocha. O mar cúspeme na cara con labazadas de salitre, e eu pecho os ollos e sorrío como unha parva. Que me pasa? Tanto ten o que pasa. Porque este mar estará aquí para sempre, e todo o que me rouba o acougo deixa automaticamente de existir.

Comentarios