Teño debilidade polas vacas. Míroas na placidez dun prado, cos ollos grandes e brillantes mentres trituran a herba na boca, e non podo deixar de atopar nelas elementos de paz. Os movementos, suaves e lentos, e o son cálido do suspiro dos fociños. A lene subida e baixada dos ventres inchados. O murmurio das chocas. O ruído xordo dos cascos contra o pasto brandiño. O cucho que mama prendido da xenerosa ubre da súa nai. O meu avó, que fora veterinario, como o seu pai, levábanos a ver as vacas cando eramos crianzas. Visitabamos granxas nas que tamén había cabalos, galiñas e porcos, pero había algo nas vacas que as facía únicas entre todas as demais. O avó collíanos a manciña, estendía o noso dedo índice e levábao, con delicadeza, á boca dalgún xato. Nós deixabámolo facer porque a curiosidade infantil gañaba ao medo. Confundíndoo co teto da súa nai, a cría zugaba e zugaba no dedo, regalándonos unha sensación de calma doce coa humidade quente, viscosa e branda da súa lingua. Logo iamos alimentar o gando. As vacas, cunha timidez encantadora, observan primeiro, cautas, mentres se achegan nun lento baile do pacer. A curiosidade tamén as pode a elas. Niso non somos tan diferentes.
A miña mente de nena pensaba que non había atracción mellor que aquela interacción coas vacas e non comprendía como non había un rabaño en cada casa. “E quen vai coidar delas cando ti non esteas?”, preguntaba o avó. Aos seus setenta e poucos anos, despois de toda unha vida asistindo partos de marelas e pintas, non era quen de imaxinarse rodeado de vacas como o imaxinaba eu, sen ningún esforzo. Eu, que medrara admirando a foto en branco e negro na que el, un mozo novo, garboso e forte, posaba co tenreiro de dúas cabezas que acababa de nacer morto na aldea de Guxín.
Non lembro o día que descubrín que a carne que tanto me prestaba pertencía ás mesmas vacas que formaban parte do meu ecosistema de afectos. Imaxino que, de moi cativa, xa entendera que a boa vida a carón daquelas ruminantes –a delas e a nosa– seguía o seu ciclo natural. Non toleraba a crueldade. Tampouco o avó, que, malia que nunca concibiu os bicos que lle damos aos animais da casa nin quixo velos como algo máis que cumpridores dunha función doméstica, xamais puxo a man enriba das vacas se non foi para acariñalas, vacinalas ou axudalas a dar a luz. A vida das vacas debería ser sempre como neste conto para netas tenras.
