Comecei a soñarme nai aos dezanove anos. Ás veces véxome a barriga, outras só sinto o pequeno ser que oniricamente me habita. De cando en vez dou a luz e, en ocasións, con anguria, deixo de sentir ese latexo dentro de min. Todas as veces acordo incómoda e pregúntome que fago eu soñando algo que non ocupa o meu esquema de vida. Lembro aquel primeiro pensamento, case paranoico, mentres fumaba un cigarro tras outro nun bar. E se fumo tanto que nunca podo ter unha filla? Ou mellor un fillo... Ou mellor non: acaso non sofre calquera crianza por nacer nun planeta inxusto e cruel? Hai que ser egoísta por ousar traer unha criatura a este mundo... E non será egoísta a criatura que me chucha a enerxía e o tempo ao que lle teño tanto aprecio? E se non quero ser nai?
Penso en Oriana Fallaci e na que lle caeu por aquela carta ao neno que nunca naceu: "O oficio de mamá non me acae. Reclámanme outra clase de obrigas coa vida. Teño un traballo que me presta, e propóñome levalo a cabo. Un futuro que agarda por min, e non penso renunciar a el. Quen absolve a unha muller pobre que non quere máis fillos ou unha moza violentada que non desexa ser nai, ten que absolverme tamén a min".
Soñamos, abofé. Soñámonos nais, mesmo cando os nosos soños perfilan un futuro o máis afastado de selo. Soñamos coa maternidade, incapaces de escapar da etiqueta que nos simplifica a xerros de vida, a seres humanos que sempre estarán incompletos ata que logren traer unha criatura ao mundo. Soñamos, revolvémonos e espertamos empapadas en suor. Porque o mundo, admirada Oriana, aínda non absolve ás nunca nais.
