A frase pode ser lida de dúas maneiras. Sen contexto, as tres palabras poden adoptar un sentido taxativo, cargado de autoridade e contundencia, como cando de crianzas pediamos permiso e recibiamos o imperativo por resposta: "Non pode ser", e aí remataba o conto, sen opcións de réplica nin posibilidade de negociación. A segunda connotación é a que ten que ver coas situacións nas que algo nos desencaixa, esas que nos deixan cos ollos e a boca aberta e nas que, máis frecuentemente, as persoas que a pronuncian son adultas atropeladas pola rotundidade da vida. "Non pode ser", exclamamos incrédulas, golpeadas outra vez polos acontecementos que, malia a idade e a experiencia, non deixan de sorprendernos nin un só día.
Un vídeo de TikTok déixanos novamente con cara de adultos descridos: recolle a única escena da saga cinematográfica do Señor dos Aneis na que dúas personaxes interactúan entre elas. "Onde está mamá? ", pregunta unha nena. "Shhh! ", responde unha muller mentres a tapa cunha manta. En 11 horas de longametraxe, o único intercambio de palabras entre mulleres é unha interacción de dous segundos que non chega a diálogo porque unha intervén para silenciar a outra. Non son capaz de identificar a que momento nin a que película corresponde ese instante, como tampouco fun quen de decatarme da ausencia de conversas entre personaxes femininas nas dúas ou tres veces que vin a saga de Peter Jackson.
Imaxino que as moitas persoas ás que lles custou reparar nas pouquísimas mulleres que aparecen nos filmes, como tamén nos libros de J.R.R. Tolkien, quedan agora, coma min, coa frase na cabeza: "Non pode ser". Non pode ser, pero é, como na noveliña histórica de Éric Vuillard que rematei de ler estes días, na que só aparecen un par de mulleres de e tampouco unha dialoga coa outra. Podo imaxinar a cantidade de horas de filmes e lecturas, de produtos de entretemento que consumimos nas nosas vidas, que levaron por diante o universo que intercambiamos as mulleres, sen que nos saltaran as alarmas. O que non imaxino é que sería de min, de nós, da existencia enteira, sen as mulleres que cantaban a dúas voces na cociña de leña e que dende alí nos transmitiron o que somos e o que precisamos saber do lugar de onde vimos. Algo está a fallar cando, aínda así, hai quen proxecta mundos enteiros sen elas. A eles hai que responderlles taxativamente: non pode ser.
