Opinión

Mino

Dende a semana pasada vivo co corazón encollido. Mestúranse a emoción por saber ata onde chegan as palabras que unha escribe e a puñalada de que esa persoa que te le e á que non coñeces che faga chegar as peores novas. Souben que Maximino Sanmartín Sobrino, Mino, o coprotagonista do meu artigo sobre a pequena Moraima que trataba de entenderse en galego con Siri, xa hai anos que finou. No texto eu decidía, por fin, recuperar o contacto con el. Agora sei que ese momento xa nunca será posible.

Mino era unha desas persoas tan vivas, con tanta vitalidade supurando por cada poro da pel, que pasas a consideralas eternas. Hai vinte anos el xa tiña máis de setenta, mais eu nunca deixei de imaxinar a un Mino activo, permanentemente facendo cousas: Mino escribindo, Mino lendo, Mino ideando, Mino indo ao teatro. Mino poñendo en práctica as mil e unha ocorrencias que lle viñan á cabeza e que podían escandalizar facilmente o persoal de quenda. Por iso para min hai un tempo que abondou un simple comentario, “si, penso que aínda vive”, para confirmar a miña tese sobre a súa eternidade.

Non quero mentir: coñecer o pasamento de Mino fíxome sentir triste e tamén estúpida. Caín na conta de que a morte non agarda por ninguén, pero a vida tampouco, e que non hai que perder de vista esa frase que nos lembra que a morte forma parte do camiño que percorremos ata ela. Vivimos como se a morte non existise, ignorando que ese comportamento só nos resta tempo. Hai que chamar, mirar, tocar e mesmo rifar. Eu, como Mino, e grazas a el, non vou pasar un día máis sen lanzarme á vida.

Comentarios