Hai menos dunha semana que Moraima pasou a ser moito máis que un nome propio e un poema de amor. “Porque eu falo en galego, sabes, Siri?”, dille a pequena de envexable sotaque ao robot máis internacional. E dillo porque a máquina, tan limitada para ser global, responde que non a entende. Esa Moraima de pelo loiro, tan adorable como viral, é a viva representación de tantas rapazas galegas que abrazan con forza a lingua, como ao osiño de peluche que simboliza o amor e o fogar, ignorando a ameaza latente de que alguén llo arrebate. Tan real, que e a nai e o pai da nena, a piques de ser escolarizada, xa o temen.
Digo Moraima / cando semento a espranza, escribiu Celso Emilio Ferreiro en 1972. Tiña oito anos cando lin o poema por primeira vez. Reciteino no programa de Televigo …Y cinco minutos para la poesía, unha aposta persoal de Maximino Sanmartín –para min, sempre Mino–, ao que hai polo menos vinte anos que non vexo, pero ao que nunca deixei de ter presente. Daquela, con tres cursos de CEIP urbanita ao lombo, eu xa non falaba galego coa meirande parte do meu contorno, mais escribía poesía, e el lía con atención.
Por algún motivo, nos máis de catro anos que levo en Vigo non tratei de localizar a Mino. Un deles, a vertixe de confesarlle que un día deixei de escribir, de ler e ata de falar na miña lingua propia. Agora penso que chegou a hora de buscalo. Quero falarlle da Moraima de pelo loiro, da cativa que recitaba no seu programa e da miña esperanza de inspiración celsoemiliana: digo Moraima, e a máquina responde no galego das nenas sen complexos.
