As noticias sobre a morte de Isabel II e o seu impresionante cortexo fúnebre non foron capaces de evitar que as pantallas dos nosos teléfonos móbiles se nos enchesen de solpores. Cada ano acontece así e cada ano volvemos quedar fascinados coas cores dese ceo que pecha o círculo para lembrarnos o fugaz espazo temporal dende aquel día que dixemos por primeira vez "xa se lles nota aos días" e o momento presente. E aquí estamos, móbil en man ante o horizonte, pensando quizais na nosa insignificancia ante o pantone infinito da natureza dicindo adeus, quizais na rutina que vén, ou quizais en que a raíña de Inglaterra non é a única que se despide en setembro porque tamén o fai o verán.
Os ceos de setembro teñen o punto deferente de evocarnos unha despedida antes da escuridade que vén. Porque, para moitas persoas, a fin de setembro é un impás antes do fundido a negro, en todos os sentidos da palabra. Se comezamos polo máis obvio, rendémonos ante a evidencia de que a luz xa non é a mesma cando soa o espertador. Sempre pensei que a maior estafa televisiva das nosas vidas son os anuncios de cereais nos que a xente almorza a primeira hora da mañá cun sol de xustiza entrando pola ventá. Nunha mesa ateigada de produtos de moitas cores, a familia duchada, vestida, perfectamente peiteada, espelida e sorrinte, está lista para outro día no país de Dorothy Gale. A realidade, pola contra, é moito máis parecida á desa cociña na que o fluorescente do teito nos mira mentres nós miramos ao infinito coa cunca de café na man, inertes, espeluxadas, coas lagañas aínda instaladas nunha cara sen frescura. Esa lámpada fría é o primeiro consolo para a vista na escuridade que xa iguala as sete da mañá e as oito e media da tarde.
Se poñemos a radio, os noticiarios empurrarannos fóra do letargo cos datos de emprego, a nova subida do IPC e esa guerra que nos chega en forma de apuro enerxético. Os pensamentos van aos números, ás facturas, ao frío, aos euros por quilo e á neveira que non se enche soa. Ao benestar de cantas bocas haxa que alimentar, ás necesidades básicas de quen temos que coidar, ao cortisol disparado na penumbra. De súpeto, a solemnidade da gaita que soa no funeral da raíña en sinal de dó e acatamento. Nestas moitísimas casas non hai loito, pero si un acatamento reverencial á listaxe da compra. Adeus, setembro; deica o próximo ceo efémero.
