A primeira vez que me acosaron tiña aproximadamente 8 anos. El paseaba o can dunha señora diante da miña casa e comezou a narrarme de forma explícita as relacións sexuais que supostamente mantiña coa súa curmá menor de idade. A segunda, con 12, foi de noite nun portal, moi preto da agresión, e sentín o medo máis forte e máis real da miña vida. Tamén houbo algo durante a infancia que nunca me gustou pero que tampouco identifiquei como acoso: o pai dunha amiga dábame zorregadas no cu. Non contei ningún dos tres casos na casa por pura vergoña.
Coa adolescencia e a vida adulta chegaron as perse-cucións pola rúa, as mensaxes fóra de lugar por redes sociais; o político que, cando era becaria, viña colaborar á radio, tocábame os hombros de xeito indecoroso e asomábase a mirarme o escote; e como esquecer a foto "aquí, na aldea, descansando", que me enviou un xefe na que se lle intuía perfectamente o pene e da que pouco tardei en me decatar de que non fóra un descoido.
Eu acuso, como Zola, a aqueles que practican o "eu acoso". Sei perfectamente que non é algo para poñer en dúbida. Todas, absolutamente todas, sufrímolo dalgún xeito nalgún momento das nosas vidas, por non falar das moitas que pasaron tamén por unha agresión. É aberrante o afán por defender a Plácido Domingo dun delicto que dende o principio estaba claro que cometera. Hai quen non só se negou a crelo no inicio, senón que aínda coa confesión enriba a mesa se resiste a aceptar que é un acosador. O deporte de defender o raposo nun mundo de ovellas. Eu acúsoos e agardo que non teñan un domingo máis de placidez.
