Opinión

Unha saída lenta pero segura

Estes días lin que un experto finés en materia de educación dixo que a educación é liberdade. Outro sabio, africano neste caso, dixera fai tempo algo parecido, mais cun matiz: a educación é un arma para a liberdade.

Vén isto a conta de que andamos a procurar saídas para unha crise fonda, a crise que experimentamos as traballadoras e os traballadores, as desempregadas e os desempregados, os pobres, desde o 2008. E as saídas non están claras nin as que se propoñen parecen fáciles nin, moito menos, rápidas.

Falareivos da paciencia. Pero antes quero expoñer o contexto desde o que nós, os inmigrantes, vemos o mundo, o país e a crise.

Véxome no 2017 nunha situación máis ou menos semellante á que vivín no 2016. Sigo esperando por esa recuperación da economía da que se fala e que non chega

Miro cara adiante. E véxome no 2017 nunha situación máis ou menos semellante á que vivín no 2016. Sigo esperando por esa recuperación da economía da que se fala e que non chega. Ando sen emprego e cuns ingresos decrecentes. Presentei centos de currículos e non recibín resposta de ninguén. Fago o que podo na venda ambulante pero as vendas non só se estancaron, senón que incluso recuaron.

O último trimestre deste ano foi o máis difícil. Foino nas feiras e festas e na venda nas rúas do centro das cidades. Fun a Ortigueira, fun a Laxe e volvín sen vender un can. Hai quen nin sequera consegue estrearse nalgún destes días na Rúa Real da Coruña, por exemplo; e nas casetas dos Cantóns as cousas tampouco van mellor. Non é un problema de dar co lugar ou coa mercancía. O problema é que non hai venda, de nada, en ningures. O 2016 foi o ano máis duro para nós desde a crise do 2008.

Pásalle a centos de miles de galegos. Andamos sen emprego e cuns ingresos minguantes doutras fontes. As fontes de ingresos, regulares e irregulares, vanse secando. Nós, os senegaleses, sabemos o duras que son as secas. As secas teñen moito que ver cos motivos polos que estamos aquí neste país rico en auga. Todo o que funciona no mundo, funciona a partir da auga. Iso pensabamos. Nós soñabamos así este país. Como científicos físicos, como agricultores, gandeiros e pescadores, xentes da terra e do mar.

Hoxe seguimos esperando por ese país, esperando con nostalxia pero tamén con paciencia senegalesa. Para un musulmán a paciencia é un valor central. Porque eu sei o que quero, pero só Deus (Alá) sabe o que é bo para min. Por iso tendemos as mans cara Alá cando oramos. Só Deus sabe, sempre conservamos a esperanza.

É a vida unha loita constante e un proxecto que vai máis alá de ti mesmo. Non hai que perder o norte, a guía, o camiño. Para un crente a guía, o camiño, están na fe. Para un agnóstico, son os valores que compartimos como seres humanos: xustiza, solidariedade, liberdade. Neses valores temos que facer pe, afirmarnos cando fraquea a esperanza. A partir deles temos que construír o proxecto, para ter traballo ou ingresos para subsistir.

Non será unha saída rápida, pero si é segura: a educación, que parte deses valores compartidos e se traballa con paciencia, é o camiño. O camiño da liberdade e da xustiza nese proxecto que vai máis alá de ti mesmo.

Comentarios