Achegamos o poema “Se prohíbe el paso” de Carlos Oroza, grande amigo de Uxío Novoneyra, perfecto para ler nestes tempos escuros e represivos
Se prohíbe adelantar la brisa hacia esta orilla
Hay temor y se prohíbe el paso
Se prohíbe el paso
Atelaida está anidando su tisis -su grave tisis de silencio-
Se prohíbe el paso
Las ruedas de la vida se sostienen en el aire
Se prohíbe el paso
El grito de la libertad ha muerto intacto
Las llaves de las cárceles de atelaida están más allá de las fronteras
Se prohíbe el paso al aire de nuestro pueblo
El aire de nuestro pueblo cayó en un punto de eternidad en la frontera
Como un peso de niño de extrañas avenidas
Semáforo ¡cuidado!
Hay temor y se prohíbe el paso
Aquí se le cortó la gracia al viandante
El reflejo de una bayoneta rompe las alas de un pájaro
Un pez se suicida en el aire
Se prohíbe el paso
Un niño temeroso y triste pasa
Pasa con sus dos vidas entre el hombre
Es el rostro de un pueblo que se limpia con el gesto del tiempo
Se prohíbe el paso
En esta avenida se celebra el crimen cada año
Y desfilan los héroes achatados con sus laureadas y sus zapatos de pisar niños
Se prohíbe el paso
En este trozo del mundo se sientan los santos y los obispos
Los místicos y los asesinos
¡Todo el gran grito de la contrición!
La reserva moral de treinta y tantos años
Los inquisidores y los tiranos de entonces y los verdugos actuales
Semáforo ¡cuidado!
No saltes hermano de esta orilla a la otra orilla
El cielo está al habla con la policía
El cielo baja a los tejados para ametrallarte
No dejes con tu limpia sangre con tu inmensa sangre roja limpien sus pálidos crepúsculos
Espera hermano espera
El cielo está al habla con la policía
El cielo baja a los tejados para ametrallarte.
Carlos Oroza: poeta raro, poeta oral
1923. Nace en Viveiro.
1938. Vive en Madrid entre as décadas dos corenta e dos setenta. Alí escribe a cerna da súa obra.
Poeta raro, personaxe da bohemia madrileña, recitou a súa obra integramente de memoria.
A súa obra é un longo poema oral que continúa as antigas poéticas da creación oral.
Francisco Umbral retratouno en La noche que llegué al Café Gijón (1977) coma un dos protagonistas da bohemia de mediados de século unida ao punto de encontro no café do Paseo de Recoletos.
1962. Coñece a Uxío Novoneyra e fanse grandes amigos.
1969. Participa como actor no filme ¿Por qué te engaña tu marido? de Manuel Summers, onde recita os seus versos.
1971. O primeiro número da revista Tropos abre cunha extensa entrevista que titula Iniciación a la Ópera Omnima na que Carlos Oroza explica: «Toda a miña obra concibina ao ditado, oralmente» e fala dos seus versos sociais coma o emblemático poema antifascista Se prohibe el paso que, dun modo semellante ao verso de Andre Bretón, Plutôt la vie (Antes a Vida), transfórmase nun lema da resistencia antisistema.
1973. Volve a Galicia e, acompañado pola súa parella Carmen Latorre, reside longas tempadas no Courel.
1974. Apoiado por Reimundo Patiño, Uxío Novoneyra e Carmen Latorre, compila os seus poemas orais que forman un corpus único e publica o Eléncar na editorial Tres.Catorce.Diecisite. Ata ese intre os seus versos só persistían en follas volandeiras e programas de man.
1985. Aséntase definitivamente en Vigo, cidade que o acolle ata o seu pasamento. Continúa recitando e publicando transcricións da súa obra oral, sempre en tránsito.
2004. Gaña o Premio Internacional de Poesía de Barcelona.
2008. Recibe o Premio Laxeiro.
2012. A Editorial Elvira compila a súa poesía completa en Évame con tres edicións especiais dos seus versos orais que coma ríos automáticos arrástranos lonxe de moi dentro do real.
2013. Recibe o recoñecemento de Vigués Distinguido.
2014. Recibe a Medalla de Ouro do Círculo de Bellas Artes de Madrid.
2015. Falece en Vigo.