Opinión

PENSAMENTO vén pensamento vai (II)

Continuamos coa entrega do ciclo de poemas para acordar neste tempo clausurado que divulgamos a través das redes da Fundación Uxío Novoneyra.

Acreditamos na necesidade da poesía contra a barbarie e a manipulación, tamén contra o esquecemento saturado que provoca o fascismo, cada vez máis preto, achegándose coa naturalidade do odio cotián repetido, torpe, destrutor da convivencia con ou sen distanciamento social.

Poemas para imaxinar     Outro futuro necesario      revolucionario      posible!

Compartimos poemas para lembrar os amigos. Pensamentos e poemas que teñen consistencia coma recén feitos. Falar da Poesía é case imposible mais falar do poema é sempre posible.

Estes son poemas que nos impulsan cara a vida. Coma as pintadas nas paredes do 68 co verso de Andre Bretón: Antes a Vida!

TODO o que pasou o meu pobo pasoume a min
todo o que pasou o home pasoume a min.

Do Courel a Compostela de Uxío Novoneyra (Sotelo Blanco Edicións, 1988)

Alitalia
Alitalia era un nombre luminoso y blanco
Un gesto que provenía de un campo de ternura
Una sonrisa que gobernaba el paso de mi hermano
Pero la tarde estaba fervorosamente inclinada en llanto
Tenía el pulso abierto esperando la noticia
Y alitalia proyectaba sobre el aire su sonrisa luminosa y blanca
Y en el aire estaba un proyecto de muerte
Y mientras tanto un niño moría de un suspiro en la calzada

Alitalia se enciende
Y proyecta en la terca oscuridad un gesto de ternura
Y el hombre intenta acariciarlo

Atelaida está soñando debajo de un letrero luminoso
Y toda su miseria está mirándome a los ojos
El hombre grita ¡al alitalia!
Y el niño busca un campo de ternura.

Carlos Oroza, Évame (Editorial Elvira, 2005)

(Aprendi a amar

os boletins metereológicos

e A tempestade

e as tempestades)

Adília Lopes vía blog Aneis

Não existe REVOLUÇÃO que não seja integrada nas formas da vida quotidiana (…) Assim, por coerência, não reservaria um campo estanque à arte, mas tra-la-ia para o espaço onde cabem todos os de transformação social. Não existe para mim política que não seja integrada nas formas da vida quotidiana.

María Gabriela Llansol, Les nourritures terrestres (André Guide, 1968)

Faja de los "Manantiales"

Madrugadores que apartareis de vuestra boca la mordaza de una inquisición insensata -calificada de conocimiento- y de una sensibilidad extenuada, ilustración de vuestro tiempo; que ocupareis todo el terreno en provecho tan solo de la verdad poética continuamente en lucha contra la impostura, e indzfinidamente revolucionaria: para vosotros.

René Char, Indagación de la base y de la cima (Árdora, 1999)

Como se arde na pira, así hai que arder: como aquel que sabe que o están a queimar "por algunha razón", e non pode, nin sequera quere facer nada para evitalo. Non é suficiente chegar a coñecer a verdade, non basta con redactala e anunciala con valentía: tamén hai que arder por ela, botar ao lume a materia da vida e o tecido do corpo, que se han de abrasar por dentro e por fóra ao mesmo tempo. Esta fogueira, á que toda persoa que queira a verdade finalmente se ha de enfrontar, fana entre dous: o verdugo e mais a vítima. Toda práctica é experiencia inútil. Nada serve de axuda: ao final hai que arder se queres que quede algo do que lle deu senso a túa vida.

Sándor Márai, Herbario (Rinoceronte, 2006)


 

Comentarios