Como a couza fai coa madeira

Un venres coma todos os outros venres, un venres que era igual ao luns e ao xoves, e tamén ao domingo, no mes de xuño deste ano, Fran P. Lorenzo escribiu isto sobre Todos os días, a última novela de Alberto Ramos, Premio Vicente Risco de Creación Literaria:

 "é tamén unha achega ao relato colectivo do-que-​nos-pasa, xornalistas ou non, traballadores ou traballadoras, paradas ou parados, sexa o que for o que nos pasa, que non o sabemos." (Un País en lata, 21 xuño 2013)

Esas liñas resoáronme na cabeza ao longo de todo aquel fin de semana como o retrouso dunha canción, porque describían con exactitude o mesmo eco que deixara en min a novela, na que atopei como un tesouro esquivo algunhas respostas que non agardaba achar —alomenos neste momento— na literatura.

"Escritores capaces de facer agromar, sen dicilo, o substantivo perfecto, ese que estabamos procurando para falar, precisamente, do que nos pasa. E Alberto Ramos é un deles".

Mais existen algúns poucos escritores lúcidos, raros exemplares, que acadan coa palabra a precisión desa faísca que salta da fogueira para prender lume, sobordando as fronteiras do previsible. Escritores capaces de facer agromar, sen dicilo, o substantivo perfecto, ese que estabamos procurando para falar, precisamente, do que nos pasa. E Alberto Ramos é un deles.

Por iso agora sei que non é a carraxe. Xa non. Non atopo ningunha resposta na carraxe. Estes últimos meses teño mirado moitas veces as liñas da persiana pola mañá, como fai Iván, o protagonista do libro, e, si, pensaba na carraxe. Na carraxe contra o goberno e a universidade que están a lanzar aos investigadores ao baleiro pola porta de atrás. Na carraxe polas taxas de matrícula abusivas, polos contratos abusivos, polas leis abusivas. Na carraxe polo nepotismo, pola mediocridade, pola estupidez imperante, polas miñas mans cargadas dos proxectos que bosquexei para sentir que non todos os días son o mesmo día. Recoñezo que pensaba demasiado na carraxe. 

"Iso é o que Todos os días me aprendeu. Iso é o sublime dos libros que nos devoran a nós, como a couza fai coa madeira, por vez de nós a eles".

E ficaba igual. Pensaba tamén nas ofertas laborais precarias. No arribismo. Nesta xeración que precisa tanto do país que perdeu. Neste país que non fai máis que precisar, porque carece de todo. Nos que marcharon. Na estafa. No fracaso. 

Mais agora sei que non quero vivir nunca instalada no fracaso. Quero deixar de pensar no fracaso e comezar a pensar no futuro. Ser máis valente. Escribir esa palabra, aquí, hoxe: o futuro. 

Iso é o que Todos os días me aprendeu. Iso é o sublime dos libros que nos devoran a nós, como a couza fai coa madeira, por vez de nós a eles.