Había moito tempo que non me cruzaba cun animal así. Falo dun animal musical, claro. De corazón puro e alma xenerosa, que en lugar de ferir, acolle. É grande e dará moito de que falar. Non é habitual atopar animais tan singulares neste pequeno universo da música galega. O que o fai especial a este animal, quizais sexa un complexo equilibrio entre voces e ritmos. O animal é Aliboria e Xosé Lois Romero é o seu chamán. Hai unha magnífica conxunción de voces femininas que cantan como unha soa, que gardan un xeito único de cantar, cunha forza que nace nos pés, ou na terra, ou máis abaixo aínda. Non sei se tivestes oportunidade de escoitar a estas mulleres pero, xúrovos que son doutro tempo, xa non se canta así. Parece que a tendecia na música teña que ser todo lixeireza e suavidade, en Aliboria non. Tiven oportunidade de xirar con elas este verán. Parecerá que non son obxectiva escribindo isto. Efectivamente, non o son. Disculpade o lapsus, pero tiña que contalo. Aliboria é unha música que está sucedendo agora, que xa foi, pero que é contemporánea, fresca, salvaxe e rotunda como unha tormenta no verán.
Imaxinade unha voz soa, con presencia, con carácter, está no medio dalgunha selva. Entran uns bombos, unhas tarrañolas, un tambor ou unhas cunchas. Imaxinade un eco de ai lalala lala... Non é o habitual, despois desas voces únicas, aparecerán ritmos tolos, que vogan uns contra os outros, aparentemente, pero todo encaixa dun xeito sofisticado. Quen pode parar un animal así?
