Sr Presidente: non vou ser eu ( nin ninguén con quen eu amigo ou convivo) quen lle teña envexa algunha polos milleiros de quilómetros que faga polo mundo adiante, pero si aplicareille o conto polo que desas viaxes nos trae de ben para o noso pobo.
Quen se dirixe a vostede e xa avisa de antemán para os listos titulados, uns poucos, ou os cargos de ilustrísima, outros poucos, avisa digo de que non é sociolingüista ( nin lingüista siquer), como así se lle avergoñou ( que máis quixesen conseguilo ) a algún compañeiro meu, pero iso si, como xa lle dicen anteriormente noutra carta, si eu sonlle galego.
Quen se dirixe a Vde é un galego, mestre con corenta anos de servizo, entre aldeán e urbano, pois nacín en Compostela, pero a tribu élle do Ribeiro alto, Punxín e San Amaro.
Pois si son trinta anos desde aquela primeira actuación como grupo deste nome, A QUENLLA, en Ordes. Trinta anos que son, para moitas e moitos deles, unha liña de seguir xa nacida, xurdida e militante, de Fuxan Os Ventos.
Estou feliz duns tempos a esta parte. Moito.Do que pensei que estaba moi lonxe, agora non é tanto. Podédesme preguntar o motivo e direivos simplemente que a cousa é porque teño pobo do galego. Compártoo e (con)vívoo. Que máis se pode pedir existencialmente. Pois facer en lugar concreto mismamente a tempos de tempos de tantos tempos é unha tarefa que me enche e que me coloca. Estou feliz. O meu pobo do galego é máis concreto, máis real, vivificante. Unha identidade sólida que compartir na comuñón de determinalo soberano.
E por favor…deixen de pensar ( e facer) como a de expertos infalibles e comecen a exercer como expertos negociadores ( velaí o camiño que leva a novas actitudes e aprendizaxes, realizacións e saberes).E para estes problemas, tomen nota quen lles corresponda, para estas situacións e momentos, son necesarios aportes reflexivos de medios, contextos e condicións apropiadas ( non o midan en custes simplemente). Por iso a elaboración interdisciplinar de métodos propios e axustados na maior medida á dificultade, situación,que se presenta. Métodos interprofesores/as, país e nais, de comunidade, que non disgreguen e si que integren, pois convén repetilo que un centro educativo é autónomo concretado nunha Comunidade e así hai que funcionar xa que o noso en especial vai ( cos aportes de todas e todos) en axudar a incorporar, pola educación, ao alumnado, persoas, ao mundo da nosa cultura, valores e cidadanía, sen por iso dicir non a calquera e si afirmarnos no respecto pleno desde a igualdade, tendo consciencia de que isto, neste caso, realízase en Galicia e iso conleva realidades e feitos diferentes.
Xa falei diso pero polo visto hai que seguir na mesma.Chegan días de presenza notoria de nós nos sítios significativos de Galicia e veña, van e móntana.Falo dos xullos e agostos patrios. Falo de Alba de Gloria no Pico Sagro, da Soberanía nas Praterías, do día nacional de Galicia, de Moncho Reboiras, de Camilo Díaz Valiño, de Alexandre Bóveda ( Galiza Mártir), de Anxel Casal, de Avelino Pousa e de Moncho Valcarcel. Teñen que cortar o leite e canto máis mellor. Non lles cabe o pan no corpo. Próelles.
Desta maneira e diante diso, as ( e os) e xa cos aguantes nos límites, coas paciencias e soportares ao raiar de se saíren de nai , collen e din que así non, e fan o que se debe. Daquela no explícito que marcan os manuais faes dirixentes , “ as e os de sempre” son chamados de todo e sinálanos culpables de moito máis aínda. Elas e eles , así llelo queren transmitir ás súas parroquias, son quen fomentan a tolería do desgoberno, a sinrazón e sen cortarse nada investidos de non se sabe, afirmar que elas e eles actuado así na rúa e no Parlamento feren o ser puro e limpo do esencial democrático. Que así non pode ser e que hai que tomar medidas. Vamos, e digámalo claro, que elas e eles nas súas intervencións, ao ir das verdades, son quen lles molestan. Fanos pruir nos escanos e poñer a nervios nos despachos. Elas e eles, esas e eses,“ as e os de sempre”. Claro, mirade vós, mismamente porque non queren que nada se peche en falso e pola contra esixen ( e na luz para todas e para todos) que cada quen apande co que debe . pois os do goberno en Galicia ( e derivacións) teñen moito e ben cualificado co que apandar.
Teñamos a prudencia necesaria. Diso estamos avisados.Ollo ao que nos queren meter. El algo buscan para tornar a auga para eles.Falo da man tendida ( que nós non mordemos, que somos outra cousa). Falo así do noso idioma, da nosa Lingua Galega. De princípio dicir que a normalización da nosa Lingua ( a galega para que non haxa medias tintas) é tamén primordialmente unha cuestión política xa que mesmo…que é tamén , si, esa Secretaría Xeral de…cargada de orzamento…?
O día catorce deste mes das nosas letras ( ao ir de Roberto Vidal Bolaño), así como tamén lle atinxe a Chuchiño o fillo de Virxínia Pereiras e de Daniel Castelao, fanse 99 anos de vida de Don Avelino Pousa Antelo ( dicir disto que 98 anos en animosa andadura en clave de resistencia e case que un xa en viaxe para térmolo sempre en nós e connosco).
