Desde os meus tempos de estudante diferenciei o socialismo utópico da formulación que K. Marx denominou socialismo científico....

Os mortos. A magnitude do desastre. Aínda que non existe ningunha estatística que non subestime o acontecido, no Estado español xa...

Estes días, como todo o mundo que me rodea, topeime de súpeto coa crise provocada pola COVID-19. Como considero a Xeografía e as...

Baixo a sombra, a historia de España conserva un perfil represor, autoritario e dado ao emprego da forza.

Persoalmente, non podo ocultar que son xeógrafo e que comprender o mundo é parte do meu ADN. Desde o día 1 de xaneiro estiven fóra e...

Galicia, capital Madrid? Non Grazas

Cando fagamos contas deste último sexenio das nosas vidas, sen dúbida lembraremos que o mesmo tivo moitas cousas desgrazadas, terribles, á marxe da autonomía vital que cada un de nós conseguiu manter.

 

Debo confesar que só en moi poucas ocasións gozo das noites electorais con auténtica satisfacción. Niso lembro ao pensador italiano N. Bobbio que ao final da súa case centenaria vida declaraba que só puidera celebrar catro resultados das votacións que lle produciran pracer.

Quizáis son un dos escasos galegos que tiven a honra de escoitar e ver a N. Mandela -Madida- en directo. Foi no 2002, en Durban na inauguración do Congreso Internacional da Unión Xeográfica Internacional

 Hai dúas razóns primordiais que me animan a facer este pequeno artigo de opinión respecto á disciplina académica que cultivo, ocupa a miña vida laboral hai case trinta anos e que para min constitúe un xeito íntimo de entender a vida. A primeira, que na semana final de abril, o 22 ou 23, celebrouse o Día da Terra, unha iniciativa global que nós levamos adaptando aquí en Compostela como Día da Xeografía. A segunda, que o noso novo portavoz nacional do BNG, o colega e amigo Xavier Vence, afirmaba nunha entrevista concedida a este medio que o autor que máis influencia exercía sobre el nestes momentos era D. Harvey, “xeógrafo e economista”, segundo as súas declaracións. 

Cada vez estase facendo máis evidente que este longo período de crise económica non o é para todo o mundo. Os ricos, os grandes capitalistas ou o mercado, como se adoita decir, non só non viron diminuír as súas ganancias, senón que moitas veces as incrementaron.

A combinación dunha fonda crise económica por problemas de sobreacumulación do capital e da lexislatura máis destrutiva para Galiza desde que existe o estado autonómico, fai que as vindeiras eleccións do 21 de outubro se perciban cunha tremenda tristura e cuns obxectivos de mera supervivencia do propio.

Hai unhas semanas, o noso semanario editaba unha ampla reportaxe sobre os escenarios de saída á crise financeira de Europa. A reportaxe abordaba as claves da situación actual e aportaba unha idea de fondo sobre a posibilidade de que unha serie de territorios abandoasemos o Euro como moeda común.

Desde o século XIX, os pensadores socialistas e logo a propia historia económica lémbrannos que o capitalismo se define por fases de crecemento ás que inevitablemente lle suceden outras de crise. O que nos chama a atención da actual crise económica é a súa duración (a de 1929 xa se empezou a remontar no 1933-34 e agora non hai trazas) e o aparato propagandístico que se desenvolveu ao redor da mesma.