Un 5%. Esa era a comisión que eu recibía por cada espazo de publicidade vendido

Hai unhas semanas un exército dizimado de tanques agrícolas despregábase en diversas localidades da xeografía galega

O goberno do PP vén de tomar unha das decisións máis insólitas de todos os tempos e países coñecidos.

Castelao non é unha medalla, é o pai do NACIONALISMO galego. Está morto. Morreu en Buenos Aires, tras máis dunha década emigrado á forza para non correr a mesma sorte que Alexandre Bóveda, asasinado polos fascistas de Franco.

O que está a acontecer en Ucraína amosa ás claras que os grandes conflitos que enfrontan aos povos non xurden de rivalidades entre estados senón entre nacións, de xeito que esta crise política, con conflito bélico incluído, non é cuestión, como dunha maneira tan cega nos pretenden facer crer as corporacións de prensa, de dous estados, o ucraíno e o ruso, senón de dúas nacións, a rusa e a ucraína, cos seus individuos diseminados entre os estados ruso, maiormente, e ucraíno, en menor medida.

Sucesos electorais á parte, canta xente non percebe que Escocia é máis nación que Galiza polo simples feito de ter unha equipa nacional de futebol que xoga competicións FIFA?

O outro día lin no Sermos un artigo de opinión moi interesante de Benet Salellas, onde detallaba, con coñecemento de causa, as iniquidades dun proceso agudamente inquisitorial que se desenvolve nun tribunal especial da capital de España contra un cidadán galego, Carlos Calvo, pola suposta tenencia dun artefacto explosivo.

Que país... a obra artística de Castelao espallada e abandonada á súa sorte polos catro puntos cardinais, os seus escritos máis importantes censurados polas voces dos gobernos oficiais, e a súa enorme figura diminuída a unha especie de marca ou logotipo para o marketing de premios e restaurantes. Mentres, en España, até cos ósos de Cervantes fan caldo.

En Galiza hai dous tipos de galegos: os que falan castellano e os que exercen de castellanos. Eu falo castellano, mais xa non exerzo.

Aínda que o Spanish Media se empeñou durante moito tempo en quentarnos as neuronas con Podemos (e descoñecemos até que punto, como isca de distracción ou pílula reaccionaria en formato tripi dos medios cool do capital) o máis importante, histórico, transcendental e palpábel que estaba a acontecer no Estado español era o movemento social do povo de Cataluña. 

Noxo. Auténtico noxo é o que sinto polo teu xornal. Un xornal capaz de violar a privacidade do cuarto hospitalario dunha muller enferma de ébola para publicar fotos dela semi-desnuda e con respiración asistida. Mesmo sendo galega, ou aínda con máis razón, por ser galega.

Hai nacións que só se coñecen polo alcume. Carecen de nome propio ou, polo menos, dun termo que as defina diante do resto de nacións sen necesidade de ter que utilizar máis adxectivos. Son as nacións sen personalidade.

Alguén díxolle que eu era tradutor de inglés, algo que adoita crear certo aire de respecto e importancia entre as señoras de certa idade, mais polo de inglés que polo de tradutor. Esta señora de Ferrol tiña unha filla á que, presuntamente, se lle resistía o idioma de Shakespeare; vaia, que non o falaba como unha nativa e iso, á pobre señora, non lle parecía ben.

Estamos en Birmingham, a Second City do Reino Unido. Unha cidade dun millón de habitantes onde ao redor do 45% da poboación pertence a etnias non británicas, destacando especialmente os cidadáns procedentes do continente indio, que case chegan ao 23%. 

Podemos. Si, ese é o slogan do momento. Debe ser porque son tradutor, porén me parece cando menos curioso que se escollese como leitmotiv dunha candidatura rompedora a tradución literal do yes, we can do premio nobel da paz, Barack Obama: un auténtico éxito de marketing con moi pouca concreción rompedora na práctica.

(resposta a How to piss off someone from Galicia)

Sodes ingleses, falades inglés e os vosos chistes favoritos son os de irlandeses. Inventastes un país a partir dunha colonia inglesa; coa lingua inglesa, coa cultura inglesa, cos escritores ingleses... até a faísca da vosa revolución independentista foi unha revolta en defensa do voso dereito a beber té inglés.

"Creo que es mi obligación, que en este caso coincide con mi devoción". Aí lle deches, Mariano. Non falabas de acudir a un consello de ministros, a un cumio de líderes da UE, ou de facer unha visita á cerca de Melilla… Non, por suposto que non. Obviamente falabas de ir ver un partido de fútbol.

O menosprezo mediático da vontade popular de Crimea, que optou por unirse a un estado tradicionalmente imperialista, como é o ruso, e o menosprezo mediático da vontade popular catalá, que optou por poder decidir se desunirse ou non dun estado tradicionalmente imperialista, como é o español, son dous exemplos tan frustrantes para os defensores da verdadeira democracia (a dos pobos) como clarificadores na revelación do auténtico paradigma xeopolítico mundial: imperialismo-nacionalismo.