Estes días dáme por pensar no baile.
Recentemente preguntábanme na revista dixital Palavra comum como era a miña Galiza imaxinaria
Agardamos as novas da volta do verán con atención parella ás de comezos do ano novo.
Son veciña do barrio dos Mallos-Estación, desde onde de cando en vez baixabamos á Coruña. Filla de nai e pai traballadores con horario interminábel, que defenderon a vida familiar no mostrador dun pequeno negocio familiar, vindos á cidade procedentes do éxodo rural de finais dos 60, á procura de mellor futuro para os seus fillos.
Habito un fogar que ben puidera ser definido como zona de conforto ao pé de máis de 35.000 fogares veciños galegos que malviven sen ingreso ningún, sometidos a un agresivo proceso de desigualdade e onde o cumprimento do dereito ao traballo nin sequera é garantía que asegure os mínimos dereitos humanos para evitar a exclusión e a fenda social.
A afirmación explícita que responda a pregunta Quen son? debe manexar a muda da pel da prefixación da linguaxe encriptada para a marxinalidade social da muller que opaca a luz de seu. Inventariar o prohibido para expropiar a invalidez da mentira, amparada na historia condicionada e sempre contada polos vencedores.
Os camiños da vida obrígannos a insonorizar o eco dalgunhas palabras con datas de caducidade biolóxicas para aquelas que contornan os imaxinarios máis íntimos.
Pasou o día, pasou a romaría, pensarían ao leren o título desta reflexión que agora iniciamos.
Non lles faltaría razón de non ser que, con certeza, na Coruña non houbo tal día nin tampouco romaría.
Afirmar que a boa saúde dun idioma é diagnosticada a través da natural transmisión interxeracional e da fidelización intraxeracional do seu uso social pleno e, consecuentemente, ilimitado, é redundar na evidencia do acontecer lingüístico-cultural de cada comunidade.
Podería suxerir este título unha reflexión sobre o paso do tempo ou sobre o rutinario movemento de rotación terrestre que regula os nosos hábitos diúrnos e nocturnos.
O pasado 30 de xaneiro foi unha data para a multiconmemoración.
Por unha banda, a xornada lectiva vivía o Día Escolar da Paz e Non Violencia nunha data que quere ser homenaxe renovada a Mahatma Ghandi, defensor dun ideario de paz, tolerancia, solidariedade, respecto polos dereitos humanos e xustiza social que aínda hoxe, 67 anos após o seu asasinato, precisamos para nos protexer da agresión do actual poder depredador:
