Opinión

Xeración Terrorista

Hai un grave problema neste país. Iso di o PP. Non lle falta razón, pero moi lonxe dos seus términos. Quere a dereita que o amordazado Parlamento galego asine unha declaración “en contra do terrorismo”, esa gran preocupación.

Hai un grave problema neste país. Iso di o PP. Non lle falta razón, pero moi lonxe dos seus términos. Quere a dereita que o amordazado Parlamento galego asine unha declaración “en contra do terrorismo”, esa gran preocupación. En canto -xa hai uns días- apareceu a noticia resultou evidente que estaban a buscar outra cortina de fume coa que tapar os múltiples pesadelos que eles, os dos sobres, promoven. Pero (cada un ten a cabeza que ten) o intento de reaparición desa vaporosa problemática evocou en quen isto escrebe outra referencia, a dun histórico disco. Hai pouco máis de vinte anos, de feito foi reeditado en conmemoración hai poucos meses, unha banda de Gales, Manic Street Preachers, lanzou o seu debut, agresivamente titulado 'Generation Terrorist', Xeración Terrorista.

Pasaron os Manic por Galiza, por vez primeira, o pasado verán. E falar deles non é duns calquera. Coa súa irrupción, a mestura de indie, glam e punk alcanzou un chanzo que volveu demostrar que contra calquera dogma monolítico, a revolución tamén se fai con guitarras eléctricas. De feito, na actualidade ou é con elas, ou non é.

Hai dúas décadas, a banda galesa estreouse travestida, arrogante, xenial. Naquel furacán titulado 'Generation Terrorist' cargaron contra o dominio inglés (“fuck queen and country”) e tamén contra a turba ladroa con garabata que algúns parece que descubriron hai tres anos pero que, como o nome dun tema seu, xa actuaba entón e se chamaba por exemplo 'Nat West-Barclays-Midlands-Lloyds'. “Cabalos negros da apocalipse que matan con créditos”, cantaban eles, os mesmos que manteñen dende entón unha traxectoria na que hai sitio para defensas da Revolución Cubana ('Baby Elián') ou avisos clarividentes como o de finais dos 90 con 'If you tolerate this' (“se toleras isto, os teus fillos serán os seguintes”). E sen baixarse do rock, nin da vangarda, nin da rabia.

O dos Manic tampouco foi ningunha novidade. Tres lustros antes deles The Clash xa denunciaba entre ruído e suor as salvaxadas do sistema. “Oportunidade de carreira é o que nunca te darán; todo o traballo que ofrecen é para apartarte”, dicían en 'Carreer Oportunitees'. Esta combativa actitude atopou especial eco en Euskal Herria, cuxo rock radical converteuse en auténtica escola política para moit@s moz@s do Estado, case nunca recoñecida pero imprescindible berro xeracional de clase obreira internacionalista. Así, e tamén con acerto profético, nos anos 80 La Polla Récords advertía contra os “banqueiros, uns ladróns, sen palanca e de día;”, denunciaba que eses gobernantes “estafadores, xogan a vivir de ti” e sabía que moita “xente vive tristemente e vai morrer democraticamente”. Preto deles, Kortatu indicaba que “hai algo aquí que vai mal”, como logo a súa continuidade Negu Gorriak avisaba de que “o verdugo ten mil caras”, ou sexa 'borrekoak baditu milaka aurpegi”.

"Dende ese rock'n'roll xa se avisaba hai anos do malestar no que estabamos e ao que nos dirixíamos"

Pero tamén Galiza entrou hai tempo nesa batalla. A primeira banda de rock no idioma propio (pop á parte) presentouse cun nome tan pouco sistémico como Goma-2. Logo, cando daquela xa a España eterna esixía uniformidade, Os Resentidos expandiron a vixencia de Galiza como “sitio distinto”. Máis tarde, hai arredor de dúas décadas, chegou o bravú, que demostrou que nada mellor para poñerlle banda sonora a unha tractorada contra as imposicións de Bruxelas que uns guitarrazos con distorsión acompañando a eterna dignidade da gaita, como fixeron Os Rasteros de Chantada. Dende Monte Alto, Os Diplomáticos xa reivindicaba aos “que din revolución, os que berran polo bares, non temos medo, temos fame”ou repartía “leite para o bravo, bosta para o patrón”.

Con menos difusión, que non talento, na actualidade o rock galego como lúcida rebelión persiste. Das Kapital lembra a “violencia patronal”, Ataque Escampe teme que o país fique en “xigantes a cuspir cemento contra as praias” ou The Homens tira de retranca para esixir “unha Praza da Concordia na que axustarmos as contas”.

Haberá un par de anos, este xornalista escoitou a un antigo activista revolucionario agora dedicado ao galeguismo empresarial afundir o seu bo discurso ao culpar ao rock do suposto decaemento da cultura galega. Por desgraza, pode ser que aínda exista quen acredite en limitar o musicalmente “correcto” a determinadas expresións (algunhas notables), caendo nunha desmedida reticencia (ou desprezo) contra fórmulas contemporáneas e de alcance que teñen estado como ninguén na primeira liña da resistencia.

Toda esta caótica disertación só tiña dous obxectivos. Afirmar que xunto a moitos outros exercicios e a pesar de certas machiruladas e babosismos, dende ese rock'n'roll tantas veces tratado como asunto intranscendente xa se avisaba hai anos do malestar no que estabamos e ao que nos dirixíamos mentres sesudos académicos falaban de prósperas arcadias, probando así que, malia fuxir dos formalismos impostos, a capacidade intelectual dos creadores de sons eléctricos e excitados sempre foi avanzada e que a súa vehemencia continúa a ser imprescindible para calquera cambio social. Sobre todo cando é expresión radical pero feliz do noso tempo e o noso lugar. Parte da nosa cultura.

Hai debates internos nalgunhas organizacións da esquerda nacionalista sobre como recuperar terreo de seu ao fronte da necesaria subversión. Existen múltiples fórmulas. Entre elas, complementaria a outras moitas, permítome achegar unha: máis vitalidade punk-rock.

Comentarios