Estes días estou a ler, con enorme pracer, ‘As pequeñas memorias’ de Jose Saramago, toda unha alfaia delicada na que o portugués vai deitando, dun xeito un chisco anárquico e como lle peta (e ben que fai), os seus ollos sobre distintas lembranzas que lle van aparecendo de cando era un cativo. Léndoas, sentín, ademais do gusto pola prosa coidada e por ese estilo inimitable, un certo alivio cando nos conta que na infancia pasou por períodos de terribles medos nocturnos que non lle permitían durmir feliz, por mor dunhas películas de monstros que vira no cine e que non debería, por cuestións de idade, ter visto. Eu, ata agora mesmo que estou poñéndoo aquí, nunca o contara, pero tamén me pasou iso. E durante meses. Todo comezou unha noite, tería eu dez anos ou así, na que o meu irmán, en troques de deixarme tranquiliño na casa, vendo, eu que sei, o programa de Íñigo, decidiu levarme con el ao Cine Roxy (marabillosa sala no barrio de Teis, en Vigo, onde eu de verdade me criei, aprendín o pouco que sei de cine, e beixei con intención húmida os primeiros beizos cómplices) para ver (os meus pais saíran a cear por un compromiso laboral de papá) unha película que nunca esquecerei e que amosaba, xuntos, á Momia, Frankenstein, Drácula e o Lobishome. Do título non me lembro, pero do que si, que botei con medo a durmir moito tempo, que espertaba pola noite convencido de que ían atacarme e roubarme a vida, e que ía acontecerme algo terrorífico en canto pechase os ollos e me deixase levar polo sono. Iso era o que pensaba. E logo, xa medrado, sentinme un chisco parveirón por ter pasado por aqueles medos, por outra banda, completamente lóxicos porque non era unha fita para a miña idade pero, naquel cine, deixaban pasar a calquera a ver calquera cousa (eu vin a mítica ‘Enmanuel’ tamén moi cediño…). Por iso, ler que Saramago viviu exactamente a mesma situación, e polo mesmo motivo, éncheme de alivio e, se cadra, fai que alimente a absurda idea de chegar a ser algún día un escritor coma el. Se nos parecemos nisto…
En fin, que cando era un cativo púñanme medo eses monstros. Agora, cando me deito, sigo pensando que van atacarme en plena noite, que van chucharme a alma, que van zugarme vivo o sangue… pero xa non unha momia resesa, un vampiro cariado, un home eléctrico sen baterías ou un peludo sen depilar. Agora estou convencido de que se chaman Angela, Mariano, Dívar, Urdangarín… e coido que non se me van pasar tan cedo os medos como a Saramago e a min se nos pasaron. Estes monstros son máis duros de pelar.
