Todos vimos as imaxes, das peores dos tempos últimos, do neonazi matón goriláceo dicíndolle aos xornalistas gregos que se tiñan que poner en pé que entraba o Líder, así, con maiúsculas. Unha xornalista explicou que eles non eran seguidores do partido nazi, senón xornalistas, e que estaban alí en calidade de informadores. E o intelectual seborreico que antes lles dicía orneou un arrouto gutural que viña a afirmar algo así como que aquel que non se levantase, que se largase. E menos mal. Porque podería ter sacado a pistola e voarlle a tapa da seseira a quen quixese manterse nas súas cadeiras, é dicir, nunha actitude digna e humana, non animal.
Todo o que veño de describir é grave. Pero moito máis o é, para min, o feito de que terminen poñéndose en pé, recibindo ao Líder, firmes coma varas firmes firmemente postos firmes pola firmeza firme duns nazis crecidos porque, incriblemente, no país que inventou a democracia lles deron trece deputados.
Todos sabemos que o que cumpría ter feito naquela tesitura, todos sabemos cal tería sido o comportamento correcto naquela situación tensa e terrible que se estaba a vivir. Todos sabemos que terían que terse posto en pé, si, pero para marchar. A esixencia de erguerse porque viña o Líder, así, con maiúsculas, é en realidade a esixencia dunha sumisión, a do poder xornalístico, á brutalidade e o irraciocinio fascista. E ao poñérense de pé, lexitimaron esa brutalidade irracional fascista, berrona e agresiva.
Eu quero un xornalismo diferente. Porque, a outro nivel, iso está pasando aquí. Porque hai políticos que convocan roldas de prensa pero que deixan moi claro que non van consentir preguntas, é dicir, que pensan dictar (dictadores, xa que logo), e que ninguén abra a boca. Cando tal sucedese, os xornalistas, que tanto os necesitamos, deberían poñerse en pé e negarse a ir a unha rolda de prensa convocada desa maneira. E quen di iso di os mítines na campaña, dos que os partidos seleccionan as imaxes que deben saír nos telexornais, as que a eles conveñen, e non hai canle de televisión que se moleste en elaborar a propia información, ou en sacar o que lles pareza, usando un xornalístico criterio, amosando o máis polémico, discutible ou penoso do que o candidato dixese, é dicir, o informativamente interesante. Ao renunciar a iso, máis que informadores, convírtense en propagadores (de propaganda).
O problema é o que é. O xornalismo hai ben de tempo que vive, ou mellor dito, que sobrevive, do poder político. Hai alcaldes que meten moitos, pero moitos moitos, euros ao ano en segundo que periódicos, e daquela, os xestores deses medios non critican, non informan, non abren a boca en contra, por medo a que a man que os alimenta se peche para sempre. E daquela, o xornalismo que, insisto, tanto o necesitamos para vivir nunha sociedade máis democrática que a actual, é prostituído, disfrazado, disimulado… e posto ao servizo de quen manda, de quen nos manda que nos poñamos de pé.
Eu quero xornalistas que se manteñan firmes. En pé, pero pola dignidade do seu oficio.