No filme dirixido por Brian de Palma The Untouchables (1987), que entre nós circulou baixo o título de Os intocábeis de Eliot Ness, un policía idoso, Jim Malone|Sean Connery —acompañado de Eliot Ness |Kevin Costner— penetra nunha academia de policía coa fin de recrutar un axente que pasará a ser membro do grupo formado polo Departamento do Tesouro para levar a cabo a loita contra a banda de Al Capone. Entre Connery e un dos aspirantes ao posto, George Stone|Andy García, desenvólvese o seguinte diálogo:
Malone.— por que queres ser policía?
Stone.— para protexer a propriedade e os cidadaos e ...
Malone (interrompendo).— por favor, non gastes o teu tempo con parvadas.
Este breve diálogo mostra varios comportamentos da linguaxe e induce en nós diferentes reflexións: en primeiro lugar, a interrogante de por que un policía pergunta a outro os motivos que o induciron a escoller tal emprego, resposta que, no contexto da acción, debería ser obvia; en segundo, a réplica estereotipada, seguidora do imaxinario, do aprendido, do que outras persoas pensaron por nós, dada por Stone|García e, finalmente, o rexeitamento de dita resposta por un experiente policía, enfastiado xa de tripar as rúas de Chicago e coñecedor da corrupta realidade policial. A secuencia fala, entón, da falsidade do discurso aparente, concretado no feito de que nin a propria policía acredita que dito corpo exista “para protexer a propriedade e os cidadaos”. Extrapolando a acción, o filme enuncia, hai 25 anos, que o que poderíamos chamar os “corpos e forzas de seguranza do Estado” teñen como función prioritaria, con efeito, a protección da propriedade, aínda que habemos de convir que non, precisamente, a dos cidadaos, como o proban os despexos que no Estado Español se levan executado sen que as persoas desafiuzadas sexan defendidas por ditos corpos e forzas que son, non debemos esquecelo, de seguranza do Estado, non da cidadanía. Na secuencia fílmica sinalada a linguaxe revela o contrario do que expón, de igual maneira que cando un candidato calquera á presidencia do goberno dun país calquera afirma que xamais subirá o IVE, a cidadanía máis consciente sabe que, xustamente, dito aviso preanuncia a suba do dito imposto e, en xeral, esa fracción da cidadanía acostuma non equivocarse. Os representantes do estado —parafraseando as palabras do fotógrafo, teórico e docente catalán Joan Fontcuberta, referidas á fotografía— minten por instinto, minten porque non saben facer outra cousa, minten porque, como no coñecido chiste da ra e o escorpión, “é a súa natureza”.
Mais, ao carón deste funcionamento, como se se tratase do invés da mesma moeda, a linguaxe apresenta outro, de non menor interese, consistente na enunciación da verdade baixo a forma de lapsus, de erros, de vocábulos en aparencia inócuos, de comparanzas, de metonimias. Termos que, de maneira oblicua, enuncian unha realidade non enunciábel de maneira directa. Ditos termos responden a un proceso, se quixermos, de natureza poética, porque actúan no territorio da metáfora, do “onde está isto, ver aquilo”, por dicelo en palabras de Octavio Paz. Este tipo de discurso posúe outra característica: a da emerxencia da verdade que —como se pon de manifesto no relato de E. A. Poe, O gato preto— remata sempre por se manifestar, por se abrir paso entre a tebra da mentira. Sexa como for, esta duplicidade de funcionamento da linguaxe revela algo que é ben sabido: a súa non inocencia, a súa non neutralidade e a súa capacidade comunicativa alén das aparencias. Como comunicativa foi, no comezo da pasada lexislatura, a ovación aos soberanos. Nun momento no que a monarquía se ve acosada polos escándalos proprios da súa condición borbónica (termo do que, como se sabe, deriva o nome do whisky de Kentucky denominado bourbon) eses aplausos de dous minutos de duración non podían significar outra cousa que o que en aparencia negaban: a infinita febleza real da institución monárquica.
"Eses aplausos de dous minutos de duración non podían significar outra cousa que o que en aparencia negaban: a infinita febleza real da institución monárquica"
![Publicidade 195691]()
Este segundo tipo de expresión, a oblicua, a que, como dicíamos cando éramos cativos, enuncia os feitos “sen querendo”, maniféstase a diario na práctica parlamentar, situando esta, significativamente, no ámbito do pasatempo, da festa ou da xoldra, moi afastada da seriedade e o rigor que a súa posta en cena parecería suxerir. A linguaxe parlamentar mostra así que a dita actividade posúe unha boa compoente de acción lúdica e que a inmensa maioría de protagonistas —de maneira especialísima quen gobernan— non toman a serio a súa acción diaria. Que hoxe o(s) Parlamento(s) sexan pouco máis que unha brincadeira é algo que debemos agradecer á presente crise. Ela foi a que se encarregou con brutal crueza de mostrar —e debería engadir: por fin! — que o poder reside noutros lugares e que o Estado, como unha especie de Robin Hood inverso, rouba os pobres para beneficiar os ricos. Afirmar que o parlamento é o lugar onde reside a “soberania popular” resulta un gag que invexaría Buster Keaton, e co que se desperrechan Emilio Botín ou Mario Draghi que xustamente, nese templo da soberanía popular e a democracia vai comparecer coas portas fechadas, sen que existan, transcricións, nin gravacións, nen sequera actas. Deberíase reflectir nesa idea de residencia da soberanía popular —tan teimudamente subliñada polos gobernos— e perguntarse se nalgunha ocasión, unha soa vez, alguén escoitou os gobernantes sinalaren o(s) parlamento(s) como os lugares onde reside a xustiza. Neste sentido, entón, o termo “representación” da vontade popular que se supón que é aquel mecanismo polo que un grupo de persoas interpretan o sentir dun número maior, adquire unha nova e real dimensión: a de peza teatral que se encena, en xeral como comedia ou farsa, con repercusións, como a diario podemos comprobar, de natureza tráxica.
Se existe unha acción que o actual sistema do capitalismo parlamentar eleva á categoría suprema de xesto democrático, é a do voto. Ese acto, que supón o gasto duns poucos segundos cada catro anos, considérase a máxima expresión da democracia representativa e, en propriedade, é a única práctica ligada directamente á política —no sentido común do vocábulo— que moitas persoas realizan ao longo de toda a súa vida. Neses instantes e nos días que os preceden, no desenvolvemento da campaña eleitoral, é, sintomaticamente, cando, nos partidos máis votados —non confundir con “grandes” partidos— se fan máis activas as nocións de direita e esquerda, en xeral afastadas do aborrecemento da vida parlamentar durante longos períodos; é aí cando aparecen ameazas alarmistas do tipo “que vén a direita” —manifestadas por quen durante catro anos non fixeron outra cousa que servir á direita— ou “é posibel que vos baixen as pensións” —proferidas por quen, xustamente, teñen en mente baixalas—. Neses días, afírmase, está en xogo “o futuro do país para os vindeiros catro anos”, e as intervencións públicas, os mitins, as descualificacións sitúan o confronto nun nivel de inxuria insuperábel, proba de que cando non existen diferenzas substanciais de programas, o debate substitúese polo chisme e a ofensa. Por todo isto resulta suspeitoso que se cualifique, reiteradamente, a xornada eleitoral como a grande festa da democracia. O vocábulo festa partilla o seu campo semántico con termos como rexouba, descanso, xogo, lecer, diversión e outros semellantes e resulta unha denominación como mínimo surprendente asignala a unha práctica que, supostamente, vai ser quen decida o porvir dunha sociedade.
"Que hoxe o(s) Parlamento(s) sexan pouco máis que unha brincadeira é algo que debemos agradecer á presente crise"
Neste sentido, aínda que con compoentes novas, non é de estrañar que o conxunto de movementos previos enderezados a unha votación fiquen submetidos ao apelativo de aritmética parlamentar. Ese binomio, en aparencia inócuo, enuncia a realidade da dinámica existente na casa onde mora a soberanía “popular”: por unha parte os aspectos combinatorios que —como se se tratase dun xogo matemático— se fan presentes. Igual que se estivermos a tratar do resultado dun encontro de balonmán de dúas seleccións que devecesen polo xogo de ataque, o resultado final de dita aritmética virá expresado por dous números: 41—34, por poñermos un caso. E por outra, a esencia da devandita actividade: basilarmente un simples reconto, unha simples redución e subordinación da Idea ao Número, de tal maneira que, nesa aritmética parlamentar, o Pensamento, a Razón, a Cualidade fican proscritas perante a Cantidade. Desa forma dinamítase a propria noción de Verdade, que consiste, ou debe consistir, nunha aseveración cuxa fortaleza é independente do número de persoas que a afirmen. Dicer, no interior dunha xeometría non euclidiana, que por un ponto exterior a unha recta pódense trazar infinitas paralelas, é verdade ou non, independente do número de persoas que defenden esa idea (de feito, o enunciado que se vén de facer debe ser moi minoritaritariamente compartillado polo conxunto da humanidade). Por dicelo coas palabras de Lyotard, todo consenso non é indicio de verdade (non hai máis que ver a onde conduciron os numerosos consensos PP—PSOE en diferentes ámbitos: pacto de Toledo, lei de partidos, reforma constitucional ...). A cidadanía sabe que non valen razóns no Parlamento, senón, simplesmente, maiorías numéricas e o que se coñece como rolete parlamentar vai ser, ao cabo e ao resto, quen ditamine (quen dinamite) as leis que dita institución proclama, porque, en resumo, o parlamentarismo fica reducido á actividade contábel do Estado. Perante esta situación, comprenderase que, ao seren sobexos os argumentos, o son tamén os supostos debates que na cámara se celebran. Pódese así dicer que, en grande medida, dita actividade vén marcada polas características dun xogo, cuxo resultado é coñecido desde o principio, como se o protagonizase un “tafur do Mississippi” (a frase é de Alfonso Guerra, e dirixíase a Adolfo Suárez) que xogase coas cartas marcadas. Se cadra, este carácter lúdico vén dado pola frase que se asigna a esa actividade: o xogo parlamentar. Certamente, para quen empregan esa frase, a súa actividade debe ser un xogo.
Naturalmente, partindo do feito de que as eleccións son unha festa e o parlamento un xogo, a linguaxe empregada construirase sobre tales alicerces e, en troca da expresión “X desafía Z”, vese como no seu lugar xorde o termo órdago, de claros ecos de xogo de cartas. En troca de lerse “o partido P ten agora a responsabilidade de decidir” dirase “ao partido P tócalle mover ficha”. Como se se tratase dunha partida de parchís, as decisións políticas asimílanse a movementos triviais realizados sobre un taboleiro. Ora, hase recoñecer que, á hora de decidir, mover unha ficha ou outra precisa un certo grao de atención, unha certa vontade, unha certa dose de intuición. Quer dicer, “mover ficha”, embora situado no ámbito do xogo, é un acto que implica reflexión, pensamento. E entón, como se estas actividades xa non fosen precisas, como se todo se desenvolvese no territorio do acaso, como se mesmo pensar fose un exceso, a fórmula: “nós, o partido S, propomos” —ou “tentamos”, “queremos”, etc.— vese substituída de maneira case sistemática por “nós, apostamos”. De tal maneira que xa nada fica no territorio da Razón e todo depende do díxito que o dado mostre ou aquel número no que a ruleta se deteña, co cal a práctica parlamentar vén, por unha parte, adoviada coas características de competición, risco ou aventura e, por outra, de azar, de casualidade, de sorte ou continxencia. O termo aposta revela que o suxeito parlamentar fica xa como elemento expectante e será noutra instancia onde se decida o resultado. Martin Scorsese tennos mostrado os dispositivos profundos de funcionamento do casino ou da mafia e por el, entre outros, sabemos como se trucan os mecanismos de aposta, da mesma maneira que sabemos que a banca sempre gaña. Definitivamente —combinatoria, xogo, naipe, ficha, aposta— a política institucional abandonou ao cabo o parlamento e adentrouse no casino, no bingo, ou na sala de xogos. A quen lle pareza esaxerada esta reflexión debo comunicarlle que estando xa rematado este artigo, leo que o premio Nobel de Economía Maurice Allais considera que a economía moderna é como un casino.
"A política institucional abandonou ao cabo o parlamento e adentrouse no casino, no bingo, ou na sala de xogos".
Como consecuencia de todo o anterior, aparece con singular crueza o aspecto (chamémolo así) lúdico do parlamento, de —utilizando a súa terminoloxía— “marear a perdiz”, de reproducir e dar forma xurídica a decisións que se toman moi lonxe del e, sinaladamente, de respeitar a vontade popular só se cadra cos intereses de quen leva as rédeas da economía e o poder. Ao meu ver para que o capitalismo parlamentarista respeite o resultado dunhas eleicións é preciso, de maneira imprescindíbel, que a masa cidadá vote como o poder espera que o faga, como nos ensinou o resultado das eleicións de 1936 que deron a vitoria á Frente Popular e no que o pobo non votou como o poder desexaba. Diráseme: que exemplo! tres cuartos de século atrás, unha sociedade aínda pouco “ocidentalizada” no seu conxunto e nun contexto de guerra mundial e ascenso do nazismo; por favor!. Procurarei un exemplo máis achegado: Chile, 1970, o pobo novamente vota como non debe e iníciase o que Vázquez Montalban chamara “a vía chilena ao golpe de Estado”. Diráseme: si, é unha sociedade ocidental, aberta, mais pasaron 40 anos e é Latinoamérica, un contexto complexo; non serve. Neste caso, deberei lembrar que, segundo confesión do proprio Pinochet, o golpismo financiado polo capital USA, coa ITT á frente, comezou a preparar o golpe ao seguinte día da vitoria de Allende. Mais, como o exemplo é maniño, avanzarei outros 22 anos. Alxeria, 1992: A FIS (Frente Islámica de Salvación) gaña as eleicións con esmagadora maioría que atinxe un 70% do voto popular. Ao día seguinte, dita forza é ilegalizada. Retrucarase: é que o islamismo apresenta un problema de fundamentalismo para as sociedades modernas, ocidentais e democráticas (!); ademais iso é África. Véxome cercado e non teño outra saída que avanzar outras dúas décadas e irme a Europa. Finais do ano 2011 (hai só 15 meses), Grecia: Giorgios Papandreu anuncia a posibilidade dun referendo para consultar ao pobo sobre o resgate financeiro, ao tempo que proclama que celebrar ou non un referendo é apenas unha cuestión da populación grega. Estamos na Europa e neste tempo histórico. A leitora coñece sobexamente o resultado da proposta de Papandreu: o día 31 de outubro o primeiro ministro anuncia a posibilidade dun referendo “vinculativo” para o mes de decembro. Seis días máis tarde dimite e o referendo xamais se celebra.
Se no anterior parágrafo se fixo este percurso —que podería ser moito máis longo— foi para tentar mostrar que nun longo período de 75 anos (1936—2011), en tres continentes (África, América e Europa), en contextos prebélicos (Estado Español, II Guerra Mundial), de “democracias” ocidentais (Grecia) ou de contorna islamista, embora con doses de ocidentalización (Alxeria), quer dicer, baixo condicións profundamente desemellantes, o sistema eleitoral resultou dinamitado —cando os resultados non eran os desexados— quer interrompendo de maneira violenta o proceso, quer, como no caso grego, boicotando, sabotando, amedoñando e, en resumo, demoucando a vontade popular. Neste sentido poderíamos afirmar, entón, que no parlamento se decide absolutamente todo, agás o fundamental. O cal non quere dicer que no Parlamento non se tomen medidas que non nos afecten, prexudiquen ou favorezan. Ou por dicelo de maneira, acho eu, máis precisa: no Parlamento adquiren a súa forma xurídica definitiva as decisións políticas que se tomaron noutros lugares por entidades que xamais pasaron polas urnas. Resulta conmovente escoitar nos meios de dominación de masas dicer que “certas organizacións procuran conseguir na rúa o que non conseguiron nas urnas”, como se non fose práctica costumeira dos banqueiros e outros espécimes conseguiren nos despachos o que non conseguen nas eleicións ás que, por certo, nin sequera concorren.
"O Parlamento é hoxe o lugar institucional que visibiliza de forma máis que notábel a inxustiza da sociedade que vivemos".
Ao meu ver, o Parlamento é hoxe o lugar institucional que visibiliza de forma máis que notábel a inxustiza da sociedade que vivemos. Para comprender o verdadeiro rosto do parlamento, ese lugar onde reside a “soberanía popular”, pénsese nas resolucións adoptadas polos líderes do G-20 na cimeira de Londres de 2009: denuncia do seitor financeiro como causa fundamental da crise; adopción de medidas contra os paraísos fiscais; percurso cara unha economía “verde” (ignoro se este cualificativo se tomaba no sentido berlusconiano do termo); consideración humana da crise e outras cuestións semellantes. Os líderes do G-20 puideron afirmar estas e outras cousas, mais ningunha delas se levou a termo porque a decisión se acha noutros lugares moi afastados dos parlamentos. Por outra parte, pénsese na consideración que lles merece a ditos líderes o lugar onde se acha a “soberanía popular”: pénsese na futura Lei de Transparencia que prepara o PP —novamente a trampa lingüística: o Partido Popular é o menos “popular” de todos os partidos— e que deixa fóra os partidos políticos, alén doutras institucións do Estado, como a monarquía; na periódica apelación a pactos anticorrupción que xamais se redixen; na actitude de presidentes e ministros que non comparecen no parlamento; parlamentos que fican baleiros cando falan determinadas forzas políticas, roldas de imprensa nas que non se aceitan perguntas, mentiras tras mentiras e afirmacións do tipo: en política “nunca” quere dicer “quince días”; pénsese en parlamentos e gobernos que traballan a diario para deslixitimar a política no que se ten chamado o estado de excepción permanente, gabinetes de “comunicación” goebelsianos que ditan, presionan, chantaxean e mercan os meios para estes escreber, en troca de fortes somas económicas, o que o poder desexa, nunha acción perversa e incualificábel. Pénsese, outra vez, a actuación parlamentar de Draghi, que vimos de nomear.
Do meu ponto de vista, as forzas políticas que se reclamen nacionalistas ou de esquerdas (direino con maior claridade: AGE e BNG) deben posuir conciencia clara do terreo que tripan cando do parlamento se trata. O parlamento —aínda máis no caso de se dar situacións de maiorías absolutas— só pode empregarse para desenvolver o único labor posíbel nel: a denuncia dos mecanismos antidemocráticos do mesmo, a falacia da representación, o incumprimento constante de compromisos por parte de quen goberna e a súa utilización contra a maioría social, a mentira que, de maneira doente, compulsiva e sistemática exercen os gobernantes, a posta ao descoberto do cinismo e a hipocrisía, mantendo sempre, como pano de fundo, a perspectiva de que os meios de “comunicación”, como se vén de apontar, están ao servizo do poder e filtrarán todas as informacións que a este non conveñan —de onde se deduce a necesidade de procurar meios alternativos de comunicación—, mantendo a perspectiva, digo, de que nin un só troco real se produciu na Historia que se resolvese en sede parlamentar e que a batalla decisiva, e aínda máis nun contexto de crise profundísima, se libra entre a xente, entre os movementos populares, na sociedade, en fin. E posuíndo, tamén, a clara conciencia de que os parlamentos teñen como misión primordial o abandono dos principios defendidos polas forzas que se opoñen á inxustiza presente, o que normalmente se chama integración ou asimilación. A utilización, por parte de membros de organizacións nacionalistas de esquerda, de termos como “a nosa autonomía” ou “a nosa comunidade autónoma” —en troca de o noso país, nación, terra, ou simplesmente Galiza— e outras semellantes mostra dramaticamente a capacidade de absorción e domesticación do lugar no que reside a soberanía popular.
"As forzas políticas que se reclamen nacionalistas ou de esquerdas (direino con maior claridade: AGE e BNG) deben posuir conciencia clara do terreo que tripan cando do parlamento se trata"
O que máis teme o poder, quer fóra, quer no interior do Parlamento, é o non acatamento dunha norma teledirixida, inxusta, antidemocrática, ignominiosa e denigrante. Desexaría concretar este ponto de vista: só na desobediencia, na insubmisión, na resistencia, no desafío á norma, na súa reiterada transgresión reside a posibilidade de democratización, de avanzo real da xustiza e do coñecemento: así Galileu, violentando o modelo cosmolóxico vixente, acto que lle supuxo o xulgamento; así Beethoven, sinaladamente os seus derradeiros cuartetos, descualificados polos seus contemporáneos e hoxe tidos, de maneira xeral, polos cumes da súa produción; así Kafka, desprezado no seu tempo; así Rosa Parks, que un día, en Alabama, se negou a deixar o seu asento no bus a un pasaxeiro branco; así as representantes do movemento sufraxista anglosaxón de hai 100 anos, ridiculizadas pola ideoloxía patriarcal; así os movementos de orientación anti-racista, ecoloxista, legay ou feminista do século XX; así Nelson Mandela, 27 anos na cadea da illa de Robben; así os innumerábeis procesos emancipadores de liberación nacional que atravesaron a Historia. Todos eles, cómpre salientalo, levaron a cabo fondas transformacións sociais non polo feito de triparen sede parlamentar ningunha, senón coa mobilización e a axitación de conciencias, petando, como dixo o noso clásico, na alma do pobo. Nós somos o que somos, desfrutamos do que desfrutamos porque mulleres e homes, valentes, decididas, optaron por non obedecer a norma. E, reflíctase nisto, moitas das persoas que vimos de sinalar hoxe coñecémolas polo nome de “clásicos” e ocupan lugares sobranceiros na historia, sendo mesmo louvadas por quen foron os seus carcereiros. Aventuremos, pois, unha definición de clásico: persoa que, asumindo profundos riscos persoais, se enfrenta á norma científica, estética ou política, violentándoa e ultrapasándoa até xerar unha nova norma que, co tempo, será asumida como modélica polo tecido social. Tíñano moi ben definido as masas de maio do ’68 de Nanterre ou do Bairro Latino: “sexamos realistas; pidamos o imposíbel”, porque a realidade de hoxe foi a utopía de onte e a utopía de hoxe será, mañá, a norma. E non hai máis imposíbeis que aqueles que o noso medo define.
No noso país, por seguir co berce da soberanía popular, a inmoralidade e a corrupción do sistema eleitoral dá nos ollos se se calcula o valor do voto en cada unha das circunscricións. Para tal fin vou entrar na verdadeira aritmética parlamentar, como consecuencia da aritmética eleitoral. Na situación presente, cun reparto de escanos que é AC: 24 — LU: 15 — OU: 14 — PO: 22, un voto lugués, atendendo os dados populacionais, vale aproximadamente o mesmo que un ourensán (apenas un 7% máis); un voto pontevedrés vale lixeiramente máis que un coruñes (un 9% máis), diferenzas ambas que entran no territorio do permisíbel. Ora, un voto lugués vale un 115% (máis do duplo) que un coruñes e un 97% (case o duplo) que un pontevedrés; un voto ourensán vale o 100% (exactamente o duplo) que un coruñés e un 84% máis que un pontevedrés. Eis a equiparación da lei eleitoral galega. O voto da área Lugo+Ourense ten exactamente valor duplo que o da área A Cruña+Pontevedra. Dito noutras palabras: perante a actual distribución populacional unha representación xusta, equitativa, democrática, para un parlamento de 75 escanos debería deitar o seguinte reparto: AC: 31— LU: 9— OU: 9 — PO: 26. Para un parlamento de 61 escanos a representación sería: AC: 25 — LU: 8 — OU: 7 — PO: 21. A sobre-representación das provincias interiores ten un claro beneficiario, que é o Partido Popular. Por se isto non abondase, a burla do PP á cidadanía galega prosegue a día de hoxe, 23 de xaneiro de 2013, despois de tres meses de celebradas as eleicións. Fornecerei un dato estarrecente que, do meu ponto de vista, fala da textura democrática do Partido Popular e da consideración que lle merecen as forzas (non todas) opositoras. Con efeito, no sitio web: resultados2012.xunta.es/11AU/DAU11000CI_L2.htm onde se recolle o balanzo das recentes eleicións da Galiza, asígnanse 41 escanos ao PP e 18 ao PSOE (total 59, en troca dos 75 que constitúen o parlamento galego). Aínda que pareza inconcibíbel, as forzas de esquerda e nacionalistas que totalizan exactamente o 24,01% dos votos, aínda que só o 21% de escanos (nova trapela made in D’Hondt) nin AGE (9 escanos), nin BNG (7 escanos) existen para a Xunta, malia seren, sumadas, unha forza eleitoral que supera ao PSOE nunha percentaxe dun 4% que se traduce en 50.000 votos. A asignación de escanos na lei eleitoral galega, sen a máis mínima hixiene democrática, con territorios de primeira e segunda, sen a indispensábel cualidade paritaria, lembra, dramáticamente, a situación da Italia “democrática” de hai meio século, onde —para impedir a vitoria do P.C.I.— un voto do Messogiorno ou de Sicilia valía máis do duplo que un do norte. Aquela era a Italia democrática de Andreotti, Salvatore ‘Toto’ Riina e a Mafia. Cómpre se perguntar de quen é esta Galiza democrática. Con certeza o PP dirá que se trata de “primar” con este reparto de escanos as deficiencias populacionais de Ourense e Lugo, como se a cidadanía luguesa ou ourensá houbese solicitado algún día esa sobre-representación e esa consideración humillante para a cidadanía das circunscricións atlánticas. Sería asumíbel esa argumentación se o PP aplicase idéntico criterio de sensibilidade “primando” as minorizadas lingüísticas, as minorías educativas, as minorías sanitarias, a minorización salarial e real da muller e outras inxustizas. Mais aí o PP emprega o seu particular metro de borracha, entre outras cousas porque esa distribución lle dá unha vantaxe inxusta e desproporcionada, sinaladamente cando se pensa que son só 15.000 votos os que o PP desfruta de vantaxe sobre a oposición, e se se ten presente que de cada 100 persoas do país en idade de votar 77 non votaron a Feijoo.
"O voto da área Lugo+Ourense ten exactamente valor duplo que o da área A Cruña+Pontevedra".
Rematarei cunha lembranza que incita unha reflexión. Por volta do ano 1932, Gramsci salientaba a importancia dos partidos políticos na elaboración e o espallamento das conceicións do mundo, ao produciren a ética e a política segundo aquelas. Quen hoxe contemple o discurso torpe, simples, inculto, de verdadeira oquedade intelectual, de Mariano Rajoy, discurso alicerzado na redundancia e nos lugares comúns como “si Dios quiere”, “como es lógico y natural”, “mire usted”, “como es público y notorio”, “no lo digo yo, lo dice todo el mundo” e no “Marca”; quen hoxe vexa as limitacións intelectuais de Núñez Feijoo, un ser no que se adiviña un —por dicelo coas palabras do meu admirado Borges— “descoñecemento minucioso” de multitude de temas e incapaz —como no vello chiste do búlgaro— de saber que swahili e o bantú son idiomas africanos e que o único que exerce con soltura é a táctica raposeira e falsificadora de poñer, como norma sistemática, na boca do seu adversario frases que este nunca pronunciou; quen hoxe lembre a angustiosa taiga cultural na que batuxaba Rodríguez Zapatero, quen reflicta na acción de todos eles, movimentada polo calote e a mentira, non pode menos que pensar no nivel de degradación intelectual e ética atinxido por quen nestos tempos gobernan e haberá de convir que os que adoramos a Cultura, a Honradez, o Pensamento e a Verdade, teñamos unha certa saudade das palabras escritas polo marxista italiano. Os gobernantes que veño de sinalar, e moitos outros, son a mostra palpábel da crise que vivemos.
na Galiza, 24 de xaneiro de 2013